Nátuurlijk

Eigenlijk was ik er al helemaal klaar voor, mijn baarpartijtje in oktober…
Inmiddels is het november, met nog twee weken te gaan.
Dochterlief vermaakt zich nog prima op haar logeeradres dichtbij.
Moeders heeft ’t aardig in de smiezen wat dikkebuikonhandigheden betreft en loopt nog vrolijk rond.
(daarbij denk ik maar niet aan de waggeleendverschijnselen die ik ongetwijfeld vertoon)

Na het lezen van mijn weblog de afgelopen maanden mag duidelijk zijn,
dat deze bijzondere zwangerschap mij bewust heeft gemaakt van veel.
Het heeft me niet alleen bewust gemaakt, in deze zwangerschap mocht ik dingen loslaten,
dingen een plekje geven en beseffen dat luisteren naar mijn gevoel nog altijd het belangrijkste is.

Mijn baarpartijtje komt steeds dichterbij, klinkt feestelijk inderdaad en geloof me ik wéét dat er momenten zullen zijn,
dat ik denk waarom heb ik mezelf in vredesnaam uitgenodigd? Maar ik heb er zin in!
Moet ook toegeven dat mijn bevallingen nooit het probleem zijn geweest,
weeën wegzuchten dat kan ik, met twee vingers in mijn neus.
En na drie keer diep ademhalen en zuchten lukt de rest ook.
Maar dan huize placenta er nog uit, dat is een lastige.
Tot nu toe is het me nooit gelukt zonder ernstig bloedverlies,
ik kreeg zelfs twee keer een retourtje OK cadeau. (hoe feestelijk!)
Geloof me dat is iets waar je echt niet op zit te wachten na je baarpartijtje,
dan heb je alleen nog maar oog voor dat lieve, kleine minimensje in je armen,
dan wil je alleen maar liggen, urenlang kijken, vasthouden en ‘t liefst niet, nooit meer loslaten…

Een lastig verhaal dus en ook deze zwangerschap houd het me, zeker deze laatste weken, weer bezig.
Mijn gevoel zegt dat het goed komt, dat ik mag vertrouwen dat het dit keer anders gaat.
Maar ik ben blijkbaar niet overtuigend genoeg.

Een échte oplossing is er ook dit keer niet,
ze kunnen hooguit net als de vorige keren de controle over mijn bevalling bewaren door inleiden.
Om het verhaal dan nog lastiger te maken zeg ik: vastmaken aan een inleidapparaat? NeeNeeNee!
Dat is wat ik mezelf heel de zwangerschap heb beloofd, dát echt nevernooitmeer…
Wat er ook gebeurd ik laat me niet meer vastmaken aan dat apparaat, géén bevalling op commando!

Eigenwijs? Zou kunnen…
Maar de gedachte dat mijn dochter dan dus niet zelf bepaald,
wanneer ze op de wereld komt, dat voelt gewoon niet goed.
Het idee dat ze zonder dat er een medische noodzaak is, het eind van deze zwangerschap bepalen
én het liefst ook nog de snelheid want in de praktijk blijkt bijna altijd, zo snel mogelijk, opvoeren en baren maar.
Nee zo had ik me mijn baarpartijtje dit keer niet voorgesteld, juist niet.
Dit keer laten we de natuur haar gang gaan, dit keer nemen we de rust, de ruimte en de tijd!

Kortom we verblijven op onze roze wolk nog altijd in spannende afwachting,
moeders mag nog even genieten van haar allerallerallerlaatste zwangerschap en rustig uitbuiken…
En voor wie zich afvraagt waar ze blijft? Ze komt écht! Nátuurlijk!

© Sandra de Koning – van de Pol | november 2009