Karnavalsknus

Eigenlijk gaat het nergens over. Alsof er een knopje is aangezet. Of uit?
Dagen doorbrengen met mensen die allemaal verkleed, verkleumd een borrel drinken.
Een stampvolle kroeg binnengaan en blijven staan. Omdat omvallen onmogelijk is.
De boel op stelten en dingen kunnen doen die we normaal ook niet zouden doen.

Dagen waarop iedereen zich zonder tegenstribbelen laat sminken en lipglossen,
verschillende pruiken opzet en de meest mallotige en monsterlijke kostuums draagt.
Zonder protest laten ze alles ook allemaal vastleggen. Voor leuk en ook voor later.
Voor leuk en voor later zonder te beseffen dat het nog jaren blijft bestaan.

Ondertussen voeren we vooral onzinnige gesprekken, rekken we de tijd.
We zien bekenden, al dan niet vaag, onze gesprekken soms traag van begrip.
Met stip op nummer één zingen we gerust honderd keer achter elkaar.
Het gaat serieus nergens over en dat maakt het nou juist zo leuk.

Jarenlang was Carnaval iets waar we zo’n beetje heel het jaar naar uit keken.
Carnaval, vroeger struinden we in november de lapjesmarkt al af en de maanden
daarvoor brachten we door met bedenken, hoe zullen we gaan? Wat doen we aan?

En zo gingen we als luchtballon, als (ingepakte) cadeautjes, als tringeltelefoon.
Geen gsm maar een telefoon met hoorn, uit mijn tijd. Dat was overigens het enige
pak dat uiteindelijk zijn geld opbracht. Allemaal kwartjes om heel precies te zijn.
Voor onze telefoonkostuums, stonden ze gerust in de rij om te mogen bellen.
Mannen vooral, om het thuisfront te laten weten dat ze niet naar huis kwamen.
‘Want we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet…’

Verder gingen we als Delfts Blauwe molens met Certificaat van echtheid en wieken
op ons hoofd. Wieken waarvan we de Delftsblauwe plekken na weken nog konden voelen.
Handig, praktisch en geheel pijnvrij waren onze kostuums niet maar leuk was het wel!

Wakker worden met een huis vol vriendinnen, met verschillende wijsjes in ons hoofd.
Vol verhalen over de jongens met wie we hadden gezoend,  met wie we soms zonder het
te weten allemaal, een mooi verhaal (behalve Hans-hand-op-je-mond, die dan weer niet)
Wakker worden en je verheugen op de dag die nog komen ging. Een nieuw pak uit de
verkleedkoffer trekken en de stapel naar bier en rook stinkende pakken negeren.
Dagenlang. Warme broodjes smeren die werden gebakken, onze wijn kwam uit
pakken (die stapelden zoveel handiger dan flessen) uit de koelkast.
En zo begonnen we dagenlang, alle dagen opnieuw, enthousiast.

Zoals het vroeger was; niet kunnen wachten tot het zover is, je pak allang klaar hebben.
Urenlang voor de deur wachten tot ie open gaat, zomaar zoenen met jongens. Zo anders is het nu.
Ook het aantal dagen is van allemaal, teruggevoerd naar twee en zelfs dat valt nog niet mee.
De maaltijden bestaan nog steeds uit Macaroni en Boerenkool met worst, dat dan weer wel.

De karnavalskriebels zullen nooit helemaal weggaan, ondanks het feit dat ik nog dagenlang
brak ben, ondanks de karnavalskaterkoppijn, kan ik me niet voorstellen dat er jaren
zullen komen waarin we níet zullen gaan, waarin we de carnaval echt gaan overslaan.
Dat we er niet zullen zijn, hier op de Plaatselijke Plaats karnavalsknus in de kroeg.