Verliesverdriet…

En dan opeens is het stil, stiller dan stil, een stilte waarin ik zie dat ze nu rust heeft.
Dat ze nu de rust heeft, die ze na jaren, maanden, weken, dagen ziek zijn, zo verdiend.
Ondanks het verdriet is het een mooi momentmoment op de ochtend na haar overlijden.
Een moment waarop ik vooral besef hoe bijzonder onze band is geweest, ze was zoveel
meer dan Tante. Ze was één van mijn ouders. Ze was er, wat er ook gebeurde. Altijd.

Ze heeft me duidelijk gemaakt dat ik me niet op mijn kop moet laten zitten en geleerd dat
hoe moeilijk een situatie ook is, hoe groot verdriet ook, er is altijd een reden om te lachen.
Met een overdosis grapgrage items heeft ze ons leven leuker gemaakt, veel leuker dan leuk.
Tante Ria en U, choco vla, jouw gele trui, slagroomstunts, spetters en geplette ontbijtbroodjes.
Mijn tas en de marsenpot, piercing & Parijs en niet te vergeten de standen van Ali I en Ali II.
Het eindigde vroeger steevast in een ‘Wacht maar ik zal je even pakken!’ Toen we ouder
werden veranderde dat in een ‘Pas-ter-op’ met een blik die me altijd bij zal blijven.

We hebben zoveel met elkaar meegemaakt. Lollige logeerpartijtjes, met bakje patat
door het durp als onze ouders in het Kasteel dineerden, een harde klap op het knopje van
het licht in de Hoogstraat, kampeerknus in tentje en voor de spelletjestrijd nam ze alle tijd.
Maar ze kwam ook met alle liefde op haar kunstkleinkinderen passen, twee rompertjes
over elkaar en bij tegenstribbelen maakte ze de luiers gewoon achterstevoren vast.
Als ze iets wilde dan deed ze dat, zonder truttig getwijfel, gewoon omdat het kon.
Zelfs deze kerst was ze er nog bij, als ze iets echt wilde dan was ze vastbesloten.

‘Doe wat je altijd deed’ is inmiddels grijsgedraaid, ‘Kikker en het vogeltje’ stukgelezen.
Ons meisje geeft jou een laatste high five, kleinste boef zingt zachtjes zijn hele repertoire.
Middelste draagt jou foto ’t liefst bij zich en Oudste heeft echt ontzettend met je te doen.
En wij, wij kunnen, beter nog willen, het ergens niet geloven. Het is nog zo onwerkelijk.
We zijn dankbaar voor de momentmomenten met jou, je hebt ongetwijfeld een meer
dan bijzondere bestemming uitgezocht en je zal er op wat voor manier dan ook zijn.

Maar toch! Alles in mij roept dat ik je níet wil missen.