Truttige Twijfels

Overgehaald en overenthousiast hebben we ons met elkaar aangemeld, als held.
Meedoen met de MudMasters, bedacht in een vlaag van verstandsverbijstering.
Want wij waren tenslotte niet bang voor een beetje blubber, welnee!
En zo trapten we er met elkaar, één voor één in. In de Mud.
Trainen, Trainen, Trainen, Tempo omhoog.

De “ZOEK JE GRENS!” schreeuw van Frank brengt me weer dicht bij mijn positieven.
Het lukt me inmiddels om mijn grens aan te geven en deze, al dan niet in stilte, te bewaken.
Voorzichtig voelen wat me raakt, zonder steeds te luisteren naar mijn heus redelijke ratio.
Het besef dat ik mezelf mag laten horen en mezelf mag laten zien verandert voor mij alles.

Eindelijk heb ik het in de smiezen en worden de bevestigingen bevestigd.
Truttige twijfels terug sturend neem ik besluit na besluit, stel ik de dingen niet meer uit.
Als het moet ga ik de confrontatie aan. Ik ga waar nodig, zelfs boven op de barricades staan.
Mijn grens met een grijns bereikt, weet ik hoe ik mijn grens kán bereiken. Zonder wijken.
En als je dan denkt van Moeilijk af te zijn, laat Mud zich zien…

Aftellen met muziek door de speakers, onze zenuwen nauwelijks onder controle.
Daar staan we, met elkaar springend en swingend aan de start van de MudMasters.
Het startschot klinkt en Off road rennend komen de eerste obstakels al gauw in zicht.
We springen over strobalen & slootjes, gaan met de 110 treden tellende trap omhoog,
lopen door een ijskoud voetenbad, gaan glijbaanglijdend met Mudgemis naar beneden
en als ware hoogtevreeshelden klimmen en klauteren we over metershoge houten schotten.

Met elkaar gaan we van obstakel naar obstakel, glibberend, gillend en glijdend.
We gaan in slow motion door de Mud en we banjeren over de autobandenbende heen.
Elkaar aanmoedigend, meesleurend, steeds een beetje meer blij en blubberig kleurend.
Uiteindelijk komen we bij het Monkeymoeilijke obstakel uit, waar we slungelig slingerend
van houtje naar houtje een poging mogen doen om via hoog, droog aan de overkant te komen.

Met buikbibbers wacht ik op mijn beurt en zie Babe na Babe met een plons in ’t water vallen.
En dan mag ik. Houtje voor houtje hijs ik mezelf hulpeloos voort, de aanmoediging gehoord.
Frank weet me te overtuigen vast te houden, zelfs bij het mannelijke obstakel halverwege.
Geloof het of niet, ik blijf braaf hangen en ben beduusd als ik droog aan de overkant beland.
Voor de ongelovigen onder ons; Kijk! Het is echt én vastgelegd, voor leuk en later.

Balancerend over de blub gaan we verder, nog even de hooihoge balen over
en dan komen we bij de schokkende stroomdradendoorloop en de finish!
We hebben het gehaald en doen een vreugdedansje dansen.

Humor en Hindernissen, ze horen beide bij het leven. Tante had gelijk.
Er is altijd weer een reden om te Lachen, te Leven, Los te laten en Lef te laten zien.
Het leven neemt je weer mee en geeft je de kans om dingen te doen die je niet durft.
Doen! Omdat je jezelf zo een kans geeft, het beleeft en het je doet beseffen dat je leeft.

Deze ervaring ervaren geeft me grip op verandering, ik zet de tijd weer even stil.
Conditiedrama en ik nemen definitief afscheid, overwinteren doe ik niet meer op de bank.
Het is bovendien goed nieuws voor de ontkenning van ouder worden nu de 40 dichtbij komt.

Mijn truttige twijfels in de Mud achterlatend behoud ik mijn grijns. Van oor tot oor.

Pssst! Een dankbaar dankjewel aan alle Bootcampbabes, Binken en Bootcamptrainers.
In het bijzonder mijn dank aan Frank die me mijn Monkeymoment liet meemaken, zonder
zijn oppeppende praat en vasthoudende ‘HOU VAST!’ was ik ongetwijfeld kopje onder gegaan.