Grootgroeigruwels…

‘Het gaat in het leven om een beweging van verbinding naar Zien’
Een prachtige zin, volledig van toepassing, die me raakt, bewust maakt.
Bewust maakt van veel, van dat wat er echt toe doet, niet omdat het moet.
Dankbaar zijn voor dat wat er toe doet, verder kijken dan je in eerste instantie doet.
Na bozige boosheid had ik alle tijd om na te denken, wil ik vergeven, vergeten, verder.

Toch hou ik dit vaak, al dan niet bewust tegen. Verzet ik me, zonder meebewegen.
Dan zou ik iemand door elkaar willen rammelen. Tijd terug willen draaien. Stil willen zetten.
Maar wat gebeurt gebeurt en als vanzelf word ik het met mezelf eens; genoeg gezeurd.

Alhoewel, opeens was daar de eerste schooldag van onze kleine Prinses.
Van Peuter naar Kleuter en dat terwijl ze serieus nog altijd te leuk is om weg te brengen.
Echt, het is nergens voor nodig. Zelfs tot-tien-tel-trucjes blijken overbodig. Ze is te leuk!
Helemaal onder de indruk kwam ze thuis. Zo gek; Juf Rita en Juf Rebecca waren er niet.
En op de glijbaan ging een jongetje tegen me aan glijden. En Jongens zijn Stom, dat ook.
Zoals ik al zei; te leuk om weg te brengen, mijn liefste, leukste en kleinste vriendinnetje.

Inmiddels woont mijn meest dappere vriendin alweer bijna een jaar in Canada.
Veelsteverweg bleek dichterbij dan ik dacht maar veelstelang is inderdaad lang.
Ondertussen hebben Vriendin & Gezin, samen geknokt voor een nieuw bestaan. En hoe!
Ik ben enorm trots op de manier waarop ze zich staande houdt, zorgt voor vertrouwd.
Ik ben trots op allemaal. Een nieuw bestaan, volop veranderingen en een andere taal.
Ergens vind ik het nog steeds een slecht plan, zou ik willen dat ze een enkele reis
richting Nederland boeken, zodat we elkaar met regelmaat kunnen bezoeken.
Maar ik ben blij dat ze zich thuis voelen in hun eigen land, ondanks die afstand.

Vriendinnenvriendschap is meer dan er zijn. Het is er. Of niet.
Door wat je meemaakt, raakt. Door wat het leven doet, wie je ontmoet.
Spontane gesprekken waarin je vertelt, vertaalt, voelt, niet hoeft uit te leggen
wat je bedoelt. Omdat je elkaar begrijpt, je kunt inleven, geven. Zonder woorden.
Onverklaarbaar, ongrijpbaar, daar. Communicatie. Contact.

Alles valt of staat met communicatiecontact, iedere keer kom ik daar weer op uit.
Zo kan ik wekenlang of langer, wikken, wegen, weglopen en wachten, in gedachten.
Om steeds weer tot het besluit te komen, dat doen alsof het er niet is, geen optie is.
En als ik dan heb beslist, besloten, voelt het als een lot uit de loterij, zo blij!
Soms moet je inderdaad iets veranderen om bij jezelf te blijven. Hoe moeilijk ook.
Achteroverleunend heb ik er weer alle vertrouwen in wat onze mannen betreft.
Een glimlach, een grote grijns, de last van de kleinste schouders gehaald.

In gezelschap van Zon, geniet ik met Mannetjes & Meisje van vakantievrije dagen.
Opnieuw vraag ik een vakantieverlenging aan. De grootgroeigruwels negeer ik.