Gemisgevecht

Twee jaar…ongrijpbaar daar, twee jaar vol verdriet en ik wil het niet.
De afgelopen jaren overheerst het willen dat het anders is, dat ik me vergis.
Er was voor mij geen ontkomen aan, met de dood dichtbij werd alles anders.
In de afgelopen dagen kwamen alle laatste dagen met jou weer voorbij.
Dat wat je zei, jouw strijd tegen oneerlijk maar ook het gevoel in mij.
De dood dichtbij maakt me bang en tegelijkertijd sterker dan ooit.

Onze band gaat aan alle grenzen voorbij, brengt antwoorden in mij dichtbij.
Moeilijke mismomenten zijn tegelijkertijd mooi, meebuigend met al mijn emoties.
Steeds duidelijker zie ik de rol die je op je had genomen, niemand zou aan mij komen.
Maar ik kan het nu zelf. Ik weet dat je er bent, dat je er bent voor mij, altijd.
Altijd. Zelfs al groeit gemis groter, ik raak je niet kwijt. Niet echt.

Dankzij bijzondere boodschappen en bevestigingen weet ik dat je er bent.
Al raak ik er maar moeilijk aan gewend, je te moeten ontmoeten in de
toevalligheden van het leven, in overgeven, in een ander beleven.
Als ik je ring om doe die zwartgedragen, zichtbaar zilver wordt,
helpt het me waar nodig en blijken overtuigingen overbodig.

Je laat me zien en voelen dat je dichterbij bent dan ooit.
Ik zie wat je me aanreikt, ik zie jou in de vrouw die op je lijkt.
De vrouw die voor me fietst, naast me loopt, jouw jas draagt.
Ongevraagd doet het me keer op keer beseffen dat je er bent.

Tranen & Toeval, Het leven neemt mij en mismomenten opnieuw mee.
De weg van verwerken brengt me tijdens gesprekken op prachtig plekken.
Plekken van ontdekken, van begrijpen en van begrepen worden.
Het laat me dankbaar zijn voor de herinneringen die ik mag bewaren.
En voor groot geluk in dingen die er niet toe deden, die werden vermeden.
Het leven neemt ons mee, we lachen, leven en laten verliesverdriet langzaam los.

Gelukkig ga je niet echt. Je gaat en blijft tegelijkertijd toch, voor altijd.