Baldadig & Blij!

Na wederom wekenlang nachtjes aftellen wordt onze kleinste bink acht.
Zachtjes zingend maken we hem wakker, met een grote grijns opgewacht.
Gezinsgezellig compleet was daar gisteren al een voorschot op het jarig zijn,
hij kon écht niets leukers bedenken, stapel cadeaus een dag van te voren, zo fijn.

Hij groeit groot waar ik bij sta, soms kijk ik hem na en besef dat hij erin meegaat.
Dat hij er staat, een stoere bink die vragend van alles vraagt, alles wil weten
en alles wil zien en vaak amper onderdoet voor zijn broer van bijna tien.
Tegelijkertijd is hij klein en kan hij soms opeens, zomaar, volop onzeker zijn.
‘Mama wie vind jij de allerliefste? Ik vind jou de allerallerallerliefste, jij mij ook?’
Gevolgd door een knuffel, een kus, altijd en overal word ik er door verrast. Dat dus.

Maar als zijn blik een bal vangt verandert er iets, beginnen zijn benen te bewegen.
Voetbalnamen en bijbehorende kapsels zijn dan ook vaak het onderwerp van gesprek.
Wedstrijden volgend, weet hij het ons allemaal te vertellen, wie, waar en wat het wordt.
Ondertussen kan hij niet wachten tot zijn kapsel is voorzien van streep, strak en kort.
Uitgebreid met gel in de weer, hand door zijn haren, ik zal jullie de details besparen.

Veelstevroegklaarwakker langs de lijn is het echt niet altijd fijn, om zijn moeder te zijn.
Zeker niet als daar een scheenbeschermer, sokken en schoenen speurtocht aan vooraf
gaat. Toch vergeef je het hem gelijk, zelfs als je koukleum klapperend langs de zijlijn staat.
Zoals afgesproken maakt hij voor zijn moeder iedere wedstrijd een doelpunt, geen punt.
Als de bal aan zijn voeten ligt, lijkt de tegenstander gezwicht, een schijnbeweging,
een sliding, een stiffie, dribbelen, een draai en jawel een doelpunt en altijd fraai.
Gevolgd door grote grijns, bizarre bewegingen en onze ogen die elkaar vingen.

Laatst had zijn vader kaartjes op de kop getikt voor een wedstrijd van FC Utrecht.
Maar de planning bleek slecht en moeders mocht mee, voetbalvreugde keer twee.
Niet helemaal, Oudste keek bedenkelijk; moeders mee? Waarom? Met welk recht?
Uiteindelijk verzoende hij zich dan toch met mij, voetbalverhalen vertellend en blij.
Kleinste man kroop knus tegen me aan, we gingen er in spannend zelfs bij staan.

Juichend, was hij onder de indruk ‘Mama snapt het best’ geslaagd voor de test.
In mijn tijd als ‘vrouw van de trainer’ deed ik tegenstribbelend ook heus mijn best.
Uiteindelijk zorgen de tegendoelpunten voor tranen en zie ik hem onzeker en klein.
Het is best moeilijk om, opboksend tegen grote broers, het liefst de beste te willen zijn.

Onzeker en klein had hij het niet altijd even fijn, nu heeft hij ontdekt dat hij alles mag zijn.
Hij krijgt de ruimte om teleurstelling, verontwaardiging en de daaropvolgende boosheid
steeds weer aan iemand toe te vertrouwen en zo te bouwen aan zijn zelfvertrouwen.
Als het niet vanzelf gaat, zie ik steeds vaker dat hij er staat en dat hij, lekker in zijn
pak, praat en niet alleen gaat voor het gemak van boos blijven, verstijven en star.
Met dank aan meester Bram die daar ook keer op keer uitgebreid de tijd voor nam.

De last van de kleinste schouders gehaald, ik kan alleen maar dankbaar zijn.
Ondertussen hangen de slingers een standje lager en is het tijd voor taart.

Bal-dadig en Blij, hou ik heel van hem en hij heel veel van mij ♡