Gruwels, Geven & Geluk

Luisterend naar mijn oudste vriendin, naar de zin; ‘je kunt met de stroom
mee, je kunt tegen de stroom in gaan maar je kunt ook op de kade gaan lopen’
deed ik braaf wat ze zei. Het gaf me de ruimte die ik nodig had en een ander pad.
Ik zie nu hoe ik probeerde, protesteerde, hoe ik volledig in verzet, in een niet opgelet,
niet wilde weten, het liefst wilde vergeten, hopend dat het vanzelf zou verdwijnen.
Nu jaren later, na verder, vermoeiend, verloren, verwater zie ik eindelijk waarom.
Voelt het ergens stom, dom, dat ik het dan verdom, dat ik dan zo verstom.

Een gelezen boek, vriendin op bezoek, een spiegelgesprek. In gehoord gooi
ik mijn truttige twijfels overboord, er is niets dat mijn overtuiging nog verstoord.
Stap voor stap, stapje voor stapje zie ik, hoor ik, voel ik vooral, alles, alles wat ik voel.
En ik ontdek dit is mijn weg, wat ik ook zeg, dit ben ik, zelfs als het voelt alsof ik stik.
in stil en stomverbaasd, als er een storm van gedachten door mijn hoofd raast.

Het voelt vooral goed zonder dat wat moet, om het te laten en te laten zijn.
De tijd gaf me tegelijkertijd alle tijd om te kunnen kijken naar het grote geheel.
Het bleek moeilijker dan ik dacht om mezelf de ruimte te geven, het op mijn manier
te mogen beleven en moeilijker nog, om die ander dan ook die ruimte te kunnen geven.
Ruimte geven zonder zwart-wit kijken, zonder zinloos zeiken, zonder vergelijken.
Omdat je, hoe jammer ook, nou eenmaal niet in iemands hoofd kunt kijken.
En hoe ik het ook vertaal, je kent niet altijd het hele verhaal.

En daar zal ik het, hoe moeilijk ook, mee moeten doen, nu en toen.
Als er dan, vaak volledig onverwacht, iemand is die je niet uit de weg gaat
die moeite doet, blijft doen en je zonder zichtbare moeite één op één verstaat.
Dan kan je alleen maar dankbaar zijn, dankbaar voor dat wat er is en is geweest.
Mijn Lief, mijn allerliefste Lief en mijn liefste Lievelingen nog het meest.

In genieten, vakantievrij, blij, met Man, Mannetjes & Meisje dichtbij.
We hebben avonden achter elkaar buiten gegeten, gezeten, in een vergeten.
Gezinsgesprekken hebben ons in de afgelopen weken dichter bij elkaar gebracht.
Totaal onverwacht was daar verwarring, verontwaardiging, verdriet en vreugde.
Het was goed, het mocht er allemaal zijn, wij allemaal, bij elkaar, zo fijn.

Groot geluk in kleine dingen en in de herverdeling van de huishoudelijke taken.
Daar kon moeders nu ook uitgebreid de tijd voor maken, verdeeld over zes, succes!
En daarbij; Iedereen doet zelf zijn opruimrommel opruimen, gewoon, omdat het moet.
Ik wil niet degene zijn die het altijd doet, bovendien blijkt; ze kunnen het goed.

Samen bouwen aan een volledig vertrouwen, in Liefde, Leven en Laten.
In verlaten kreeg ik pas echt in de gaten waar het nu daadwerkelijk om gaat.
Om diegene die naast je staat. Staan. Altijd. Overal. In een opvangen als ik val.
Mijn Lief gaf me op deze dag, jaren en jaren terug, mijn eerste kus, dat dus.
Een keer op keer ontdekken en doen, allemaal zo heel anders dan toen…

‘Geluk maakt ons niet dankbaar maar dankbaar zijn maakt ons gelukkig’