Angstaanjagend…

Familie, feilloos, falen tijdens de opstellingen mag ik hier achterhalen.
Ontdekken waar ik sta, waarom, in een dom, doen, gedaan en gedacht
bracht het mij bij begrijpen. Ik ervaarde, bedaarde en voelde het vooral.
Eindelijk kon ik zonder oordelen kijken naar het grote geheel en helen.

De impact voelen van niet gezien, niet gezegd, even niet goed uitgelegd.
Mijn verwacht, zacht, als kind en nu in wat ik er als zijnde moeder van vind.
Verward, hard, hardop, hou op, hou vast, hou me vast, blijf je bij me, voor altijd.
Waarom altijd die strijd? De tijd geeft het kleine meisje een kans zich te uiten.
Tranen met tuiten, ik kan mijn innerlijk kind omarmen, hartverwarmend.
Ze mag er zijn, in klein, kansloos, boos, in verdrietig, nietig, zelfs in kwaad.
Het voelt alsof ze er eindelijk echt mag zijn, in alles waar ze voor staat.

Bespreekbaar, omkeerbaar daar, met elkaar helpt het ons allemaal.
Want ook Man, Mannetjes & Meisje gaan mee in mijn, in ons verhaal.
Ze gaan mee in een proces, leren hun eigen les, doen dit delen en helen.
Het mag er steeds weer zijn, in klein, in gezinsgesprekken, tijd rekken.
Zonder het te verstoppen, sturen we er in stilstaan bij elkaar op aan.

Angstaanjagend verjagend laten we, los, zonder spijt terug in onze tijd.
We investeren in proberen, kijken voorzichtig vooruit, zonder verwachting.
Ondertussen doen we ons ding, zelfs als het niet echt ons ding blijkt te zijn.
Het is fijn om dit in onze vriendschappen te kunnen delen, stap voor stap.
Door de modder, in moeilijk en meer, haalden we de finish dit keer weer.

Met Color en Obstakels hadden we bedacht, een poging om Mud te negeren.
Bij de start begon het goed, mochten we ons onderdompelen in roze, roze & roze.
Na de eerste kilometers offroad rennend door het bos, gevolgd door glijbaanglijden,
elkaar omstebeurt dragen, wisten we niet wat we zagen, een Mud Mile, volledig op pijl.
We lieten ons er voorzichtig inzakken tot diep genoeg om niet meer vooruit te komen.
Tijgerend tot de slappe lach, als ik vriendin aankeek wist ik niet wat ik zag en bleek
de uitdaging te zitten in serieus blijven, in overleven, niet opgeven, doorgaan.

Toen we uiteindelijk weer mochten gaan staan, konden we het strompelend aan.
Moesten we moeite doen om los te komen van Mud die ons wilde blijkbaar, daar.
Schoen gered, we waren los! Alsmaar rennend, struikelend, stuiterend door het bos.
Klimmen, klauteren, kunsten vertonen, proberen, om hoogtevreeshoog te trotseren.
Het was niet te tellen de keren dat verbazing ons bij bleef, zoveel modder en meer.
Dit alles zonder zeuren, zonder opgeefgruwels dit keer, dit willen we nog een keer.

Trainen, Tempo omlaag, soms snel, soms traag, zonder opgeven, volop beleven.
We hebben genoten, gieren van het lachen, gestrompeld overrompeld door alles.
Kleur gezien in het kroos van de sloot, koeienvlaaien ontwijkend, een sprintje over
de boerderij, naar de herkauwende koeien kijkend zijn we wel overeind gebleven.
Voorzien van monkeybarblaren, met onze billen blauw, hebben we alles gegeven.
En in geven zit een beleven dat verder gaat als je er staat en er echt voor gaat.

Angstaanjagend verjagend en uitdagend blijkt de uitdaging toch mijn ding ;)