Balansbeweging

Als ik kijk naar ons gezin, van een afstand of met handen in ‘t haar er middenin
ben ik behendig balancerend altijd in beweging met mezelf, moeder zijn & meer.
Keer op keer ontdek ik dat ik heus stappen zet maar dat ik in een niet opgelet steeds
weer tijd tekort kom en tijd doorbreng met iets wat me niets brengt. Dat ik in tijd van
strijd steeds weer tegen dezelfde dingen aanloop omdat ik stiekem toch hoop dat
iemand het zomaar, onverklaarbaar daar, oplost zonder dat het mij moeite kost.

Je snapt, al die tijd ging het niet gebeuren, was het een lang wachten op mezelf.
Al is het maar net hoe je het bekijkt want in strijd krijg je ook van alles aangereikt.
Tijd om te ontdekken waar ik sta en waarom, tijd om te ontdekken ik ben niet dom.
Het kost me energie maar tegelijkertijd maakt het me ook sterker en in ons gezin,
al sta ik er middenin, voelt het goed. Veilig, vertrouwd en in liefde opgebouwd.
Met mijn Lief & Lievelingen samen zijn, naast honderdduizend andere dingen
is er niets dat mij blijer maakt, er middenmiddenin gezinsgezellig compleet.

Wachtend op mezelf zet ik studiebolblij dan ook stevige stappen vooruit.
Een begin begonnen in jubelstemming met mooie mensen om me heen wist ik
meteen, dit klopt! Dit gebeurd niet voor niets, brengt me iets. Al die tijd verstopt.
Het is spannend, heftig en brengt van alles in beweging, in beweging en in balans.
Dit voelt als een kans om te doen wat ik graag wil doen, Luisteren naar kinderen bij
wie het niet vanzelf gaat. Stilstaan bij dat wat er allemaal in hun hoofd om gaat.
Stilstaan bij alles wat er op dat moment echt toe doet, niet omdat het moet
maar omdat het kan en dan, kan ik er op vertrouwen dat het er mag zijn.

Hoe fijn! Opnieuw mag ik ontdekken, durven, doen, met mezelf aan de slag.
Gedurende de dag, dagen daar, krijg ik een heleboel heldere handvatten mee.
Zonder vinden verbinden, voelen, vertellen, vertalen, luisteren naar iemand, ergens.
Hoe het kan staat nergens, ik leg een luisterlijntje aan en ik kan de ander verstaan.
Luisteren naar oprecht, oplossingen die worden voorgezegd, bizar maar zo echt.
Volledig verrast ontdek ik dat het me past, het schrijven en bij mezelf blijven.

Tegelijkertijd ga ik terug naar vergeten, naar niet willen weten en naar waarom.
Het brengt me duidelijkheid, terug in de tijd kan ik er niets meer aan veranderen.
Niet voor mezelf en niet voor anderen maar het weten, niet meer vergeten helpt me.
Het brengt me dichter bij mezelf omdat ik het nu eindelijk begrijp, omdat ik begrijp
waarom onduidelijk, onuitgesproken en onbestemd me altijd hebben afgeremd.
Maar ook waarom open, oprecht en op tafel zo ontzettend belangrijk voor mij zijn.
Iedere balansbeweging blijft een ding, dankbaar ben ik voor de deur die open ging.

‘Om voorwaarts te kunnen leven is het belangrijk om het achterwaarts te begrijpen’