Ongrijpbaar…

Het is drie jaar later en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk.
Er gaat geen dag voorbij, er is altijd iets dat mij dan aan jou doet denken.
Toch kan ik ook zeggen dat het inmiddels anders voelt. Anders dan eerder.
Het blijft ongrijpbaar, het gemisgevoel overvalt me nog altijd in onverwacht.

De dood dichtbij bracht ons bij langs gaan, kaarsje aan en weer verder gaan.
Het is ongrijpbaar en blijft raar, dat dat is wat we doen, als enige kunnen doen.
Terwijl ik honderdduizend dingen kan bedenken die ik zou willen, terug naar toen.
En alhoewel ik vandaag de herinneringen voel trekken aan mijn tranen ben ik ook
dankbaar als ik terug denk aan al die dagen en aan ons allerlaatste gesprek samen.
Opeens was het, terug in de tijd, weer even zoals het altijd tussen ons is geweest.
Vragen stellend, verhalen vertellend, je liet me zien wat ik niet zag, wilde zien.

Mijn misschien draaide je om, ik was niet dom. Je gaf me een duwtje rechtdoor.
Toch had ik het niet door, dat dat ons laatste gesprek zou zijn. Ik was alleen maar
heel blij en vond het vooral fijn dat ik weer even klein en de kleinste mocht zijn.
De dagen daarna drong het langzaamaan tot me door, jij wist wat wij niet wisten.
Wat wij niet wilden weten, je liet het me weten, niet vergeten, omdat je de strijd
tegen ziek-zijn verloor. En ik had het pas echt door toen het al zo was. Nu het zo is.

Het is een voortdurend groter groeiend gemis, ik weet dat ik me in deze niet vergis.
Ik weet dat er meer is maar het blijft voor mij ongrijpbaar dat we elkaar steeds
moeten ontmoeten in de toevalligheden van het leven. Zelfs al is de kans op
toeval klein, het gebeurt. En ik kan er niet eens echt verbaasd over zijn.
Zo brengt het leven ons overal. Bij verbazing, bij bevestiging, een ding.
Een geur, een kleur, het blijft bijzonder en bizar tegelijk. Waar ik ook kijk.
Dan weet ik, ze is er echt. Dan weet ik, zelfs als ik het niet wil. Ze heeft gelijk.

Gelijk, geluk, gelukkig zijn, het heeft alles te maken met dat wat je ziet, wil zien.
Misschien is dit een mooi moment om loslaatlastig los te laten, het zou in mijn
beleven fijner zijn als we met kopje thee en koekjestrommel aan tafel zaten.
Maar dat gaat, hoe graag ik dat ook zou willen, in dit leven niet gebeuren.
Ondanks de strijd die ze verloor in korte tijd, bleef ze altijd vasthouden aan
lachen. En ik kan opeens niets anders doen dan lachen, laten, leven, het beleven.
In gezelschap van mijn tranen, tranen van verlaten, van loslaten en van het lachen.

Ik lach met een grote glimlach terug naar de foto waarop ze naar me lacht
Met verwacht op de laagste stand en alle opties open ben ik in deze,
blijkbaar toch in een hele andere fase van beleven beland.

En zo brengt ongrijpbaar me daar, waar ik wil zijn. ♡