Protest-test

Ook dit jaar sluit hij weer als laatste aan, in de rij van alle drie jarig zijn.
In de rij van jarig zijn, terwijl ze bij hun vader zijn, we vieren vast vooruit.
Ontbijt op bed, de cadeaus klaargezet en we zingen met ons volume voluit.
Volume voluit, lang zal hij leven, een blij beleven met cadeaus tot besluit.
Een dag waarop hij alles mag, een dag waarop hij alleen, jarig zijn mag.
Van tien naar elf gaat het vanzelf, een jaar ouder, wijzer, groter dan.

Ook ik geniet hier van en kan zo deze dag bijzonder laten blijven.
Mijn herinneringen nemen me mee naar de dag dat hij geboren werd.
Geboren, groter gegroeid en nog groter in een wereld waarin hij stoeit
met dat wat moet, omdat het moet, terwijl hij liever iets anders doet.
In een grote wereld die voor hem, als zijnde fijn, juist klein mag zijn.

Hij doet nu opkomen voor dat wat hij vindt, klaar met eensgezind.
Zo moet het, hij wil het zo, hij weet het zeker in plaats van niet.
Als je de verandering langzaam zichtbaar ziet, zie je hem.
Zijn stem, zijn vinden, veranderen, zonder invloed van anderen.
Ons kind dat stapje voor stapje, soms stampvoetend, zijn weg vindt.

In dit stilstaan bij maakt het me blij. Blij voor hem en blij voor mij.
Hij laat me zoveel zien, misschien, zou ik, ik weet het, dat is het.
En dan wil ik, heb ik niets te willen, het is ontwijken, lijken op.
Dankbaar ben ik voor dat wat hij me steeds weer laat zien, zijn.
Stoppen, stilstaan, wachten, weten, vergeten, zo lang als nodig is.

Mijn glimlach groeit groter, ik kijk hem lachend aan, laat hem gaan.
Grijnzend kijkt hij terug, hij weet, ik weet, we weten het samen.
Het is een protest test, ik ben en blijf benieuwd naar de rest.