Krabbelkracht,

Onderweg besef ik opeens wat ik hardop zeg, het is echt weg.
Het is weg, ik heb geen tijd voor strijd, het is weg, alles, allemaal.
Ik vertel en vertaal dat het me iets en tegelijkertijd vooral niets brengt.
Niets, iets, je kunt er in strijd, altijd op een andere manier naar kijken.
Uitwijken door het aan te gaan en zonder een val aan te blijven staan.

Ik wil blijven staan voor dat wat ik vind, in deze als moeder van ons kind.
Hoogslaper gesprekken en tijd rekken laten me weer zoveel zien en zijn.
Dag strijd, ik weet dat het altijd zal gaan zoals het mag gaan, ik duw dat wat
er niet echt toe doet ver van mij vandaan omdat ik er niet in mee wil gaan.
Langzaamaan kom ik daadwerkelijk los, kan ik het laten, los van de last.

Vaak heb ik niet eens in de gaten dat ik degene ben die niet los kan laten.
Dat ik degene ben die vasthoud aan vertrouwd, aan vertrouwen, opbouwen.
Omdat ik vind dat het hoort, omdat het me stoort dat het me toen niet is gelukt.
Mijn lat ligt soms zo hoog dat ik er zelf niet eens meer bij kan, zelf niet als ik spring.
Dit is serieus een ding waar ik dan iets mee moet doen, terug in de tijd naar toen.
In stil zijn kom ik bij mijn pijn, mag ik vasthouden en tegelijkertijd mezelf zijn.
Vasthouden aan vertrouwd omdat je van iemand houdt of gehouden hebt.

Het is fijn om te ontdekken dat er zoveel meer is, dat ik me niet vergis.
Dat mijn besluit vanuit mijn gevoel, steeds weer bevestigd wat ik bedoel.
Lang gewacht, tegenstribbelend bedacht heeft het mij alles al gebracht.
Alles wat ik wil en steeds vaker, steeds weer, sta ik stil omdat ik dat wil.
Omdat ik het kan omdat ik rijker ben dan, met mijn Lief & Lievelingen.

In jubelstemming zou ik willen zingen, ik ben zo dankbaar, echt waar.
En ik ben daar waar ik wil zijn, onverklaarbaar omdat het een chaos is.
Is, als ik het een chaos laat zijn maar het krijgt me niet klein, ik wil het niet.
Ik ben er echt van overtuigd dat uitspreken ervoor zorgt dat je het helder ziet.
Je kunt het niet willen zien, je kunt er in klein verbolgen over zijn maar voor
mij is kiezen tussen geld, gelijk en geluk, gelukkig geen moeilijke keuze.
Het is reuze als je ontdekt dat er altijd, altijd, genoeg is voor iedereen.

Ook mijn Koningskrabbels geven me weer kracht, zonder nagedacht
tikt de tekst ook nu weer onder mijn vingers vandaan, ik tik, tik terug.
Vooruit, vlug, enter, ik tik door en zeg tegen mezelf; voilà, je bent er.
Loslaten is ook een hou vast en ik ben en blijf blij verrast.