Vanzelfsprekend

Vandaag neemt me mee naar de opslagplaats van mijn gedachten.
Terug in de tijd, neem ik alle tijd om te bedenken hoe het allemaal begon.
En hoe het kon, zo lang later, voordat jij en ik, voordat wij, ein-de-lijk samen.
Honderdduizend herinneringen, dingen, die toen al, altijd al, zo vertrouwd.
Inmiddels zijn we getrouwd en staan we samen middenin een groot gezin.
Dertig jaar terug, het begin begonnen met die ene zin: Ik vind jou lief.

De tijd bracht ons al die tijd ergens anders, daar waar wij niet waren.
Jaren waarin we er voor elkaar waren, waar nodig en zo blijkt overbodig.
Het was een weten dat we ooit weer samen zouden komen, in onze dromen,
in durven, doen, doorzetten, verzetten, verzoenen, zoenen, radeloos zijn zonder.
Urenlange gesprekken, tijd rekken, rekenen op, stop, stilstaan, samen verdergaan.
Onze liefde bleek sterker dan, een krachtig kompas waar je niet om heen kan.
Houden van, sterk, het echte werk, dat als het er op aankomt de wereld om
je heen verstomt, niet meer bestaat, alles vertraagt en soms zelfs wegjaagt.
Een versterkt voelen, vertrouwen, willen trouwen als vanzelfsprekend.

Vlinders, vrolijk, vrij, ik sleurde je mee in het leven van een groot gezin.
Zonder begin stond je er opeens middenin, als vader, verfman, mijn man.
En nog, in tijd van strijd ben je er altijd, neem je alle tijd en zorg je voor mij.
Geef je me de rust, de ruimte, de tijd, zo lang als nodig, naar alles op een rij.
Het gaat nooit vanzelf. Steeds als we denken dat, gebeurt er wel weer wat.
Dan ben jij degene die mij ziet, zelfs als ik het zelf niet meer zie. zitten.
Als ik alles en iedereen om me heen wegduw, wil ik dat jij blijft.

Dat en zoveel dingen meer zorgt ervoor dat ik besef dat onze Liefde,
mijn liefde voor jou, jouw liefde voor mij, juist niet vanzelfsprekend is.
Het is zoveel meer dan, mijn leven delen, helen, samen met jou, mijn man.
We zochten en vonden elkaar, in een enkel gebaar, liefde voelbaar daar.
Onze trouwdag, de zes jaar aangetikt, ik ben blij dat jij en ik, dat wij. ♡