Bang & Bijzonder

En dan opeens is het klaar, klaar in denken, doen, durven, daadwerkelijk willen.
Het liefst zou ik gillen, gillen dat iedereen me met rust moet laten, los moet laten.
Mijn hoofd zit vol van veel, ik ben moe, wil nergens naar toe, niemand om me heen.
Ik besef meteen dat ik dit heb weggeduwd, dat ik alles-bij-elkaar steeds wegduwde, verafschuwde, ik mag, ik kan, ik wil, ik doe, kom op. Maar ik kom niet los. Niet echt.
Iets in mij wil doorgaan, niet te lang stil staan. Ik wil er niet echt aan, in geloven.

Door met honderdduizend dingen aan de hand, komt goed, het gaat, ging.
Ging niet. Het ging gewoon even niet, niet meer, meer kan ik er niet van maken.
Terwijl ik in mijn hoofd hoor dat het onzin is, geeft mijn lijf heel duidelijk anders aan.
Een gedwongen stilstaan, stilbaan bij gemis en dat wat er daadwerkelijk aan de hand is.
Natuurlijk kan ik omgaan met dat wat moeilijk is, energie kost en niet één-twee-drie kan
worden opgelost maar ik wil juist verlost worden van, ik mag, ik kan, ik wil dit niet meer.
En ik heb bovendien stappen gezet, goed opgelet, wat wel, niet en niets toevoegt.
Loslaatlastig, het laat het me niet los, ik heb het gevoel dat ik ergens iets mis.

Dit gaat ook over groot gemis, over dat wat niet uitgesproken is, over ondergedoken.
Onder de dekens weliswaar maar in de rode draad erdoorheen is het voor mij niet klaar.
Ik vind het ook moeilijk om me te laten horen, ik spreek het uit, in oprecht, hardop gezegd.
Maar er is ook een stilzwijgend, toegeëigend, verbod op vertellen, vertalen, vragen stellen.
Ook voor mij is het zoeken naar woorden, is het verwoorden van, niet zo vanzelfsprekend.
En ik kan het bovendien niet alleen, weet blijkbaar ook niet meteen het antwoord op.

Al denk ik dat vaak wel, ik wil niet bang blijven voor, ik wil duidelijk zijn, Bijzonder zien.
Ik wil er zijn als dat nodig is, weten dat ik me niet vergis, het graag horen als ik iets mis.
En zo maak ik een opruimreis door huis en hoofd, het lijkt onbegonnen werk maar het
voelt wel goed, doet me goed, het helpt me om bewust, bewuster en uitgerust te kijken
naar alles om me heen, naar alles bij elkaar en zo laat ik opnieuw veel verwacht los.

Ik kijk heel bewust naar alles waar mijn hart en hoofd van overstromen, van dromen.
Naar dat wat ons is overkomen, overkomt, wat er voor zorgt dat er in mij iets verstomt.
Als ik duidelijk wil zijn, hoe duidelijk ben ik dan. Benoem ik, wat ik zelf niet begrijpen kan.
Dat ik het moeilijk vind dat ik mijn broertje niet meer zie, dat hij hier ook al jaren niet meer
komt en dat het contact maken en het geen contact hebben voor mij verdomd moeilijk is.
Dat ik hem, ondanks alles en het rijkdomsbesef met mijn bonusbroertjes, nog altijd mis.
Ik wil en kan hier niet aan voorbij gaan, bij mij tikt gemis steeds aan, blijft het bestaan.

In de opslagplaats van mijn gedachten is de opeenstapeling van onderbroken,
onopgelost, niet-uitgesproken en het alles-bij-elkaar nog altijd ongrijpbaar.
Toch ervaar ik het nu anders, minder zwaar, omdat we het delen in een
Bijzonder met elkaar en ik vertrouw volledig op mijn voelen tot waar.