Vallen en Zijn

Ons jurkje te kort, te klein, toegeven dat het niet kan, dat we geen zestien meer zijn.
Zo begint het, ook dit jaar zijn we weer te laat en blijken onze pakken niet op voorraad.
Trekken we een sprintje over straat achter de postbode aan als ons pak eindelijk komt.
Met twee beenwarmers bij mijn schoonmoeder naar binnen en een rokje naar buiten.
We besluiten dat het goed is zo, lang genoeg op karnavalskriebels gewacht, we gaan.

We beginnen vroeg, schuiven aan, dankbaar dat terugkerende tradities blijven bestaan.
Uiteindelijk staan we bepakt en bezakt, wimpers geplakt, tevreden met elkaar in de kroeg.
Een vrolijk weerzien, een opnieuw ont-moeten, vertrouwd, vieren, klieren, koukleumkoud.
Gekke gesprekken ontstaan, we dansen, wringen ons door de menigte, achter elkaar aan.
Het is heerlijk om er ieder jaar weer even samen op uit te gaan, even niets meer dan dat.

We laten gedoe en dingen even niet meer bestaan en dat gaan we nog veel vaker doen.
Tijd vrij maken voor elkaar, voor samen, een gezin zijn, niets meer en niets minder.
Ons huis heeft de opruimreis overleefd, herinneringen, hou-vast, vrij van last.
Door op te ruimen komt er in alle opzichten ruimte vrij, ik voel me vrijer dan.
Ik kan nu anders kijken naar, met elkaar en alleen, met dichtbij om me heen.
Zonder uitleggen, het niet hoeven zeggen, begrijpen, begrepen, gelijk, meteen.
Juist op deze dagen, dag na dag, herinneringen aan, stilstaan..ongrijpbaar daar.
Als iets in mij stil valt en tegelijk voortleeft wat ze zei, zou zeggen. Dankbaar. Maar.

Ontdekken dat de Liefde groter is, dat ik het nu heel anders ervaren kan en mag.
Zien wat ik niet zag, alles anders dan eerst, een leven waarin het voelen overheerst.
Als het anders loopt dan gehoopt is het gevoel niet zomaar weg, wat ik ook zeg en zei.
Onze kinderen, het bewijs van toen een ware liefde, stilstaan na al die jaren, stil in mij.
Na het uit-elkaar-gaan hield ik vast aan ons patroon, gewoon houvast, houden van.
Jaren van proberen, van verwacht, gewacht, nooit gedacht en kunnen bedenken.
Met vallen en opstaan, kon ik gaan, staan waar ik nu sta, mijn gevoel achterna.

In onverwacht, nooit gedacht, lacht het leven me weer stralend toe en hoe!
Het houden van behouden en toch liet ik los, kwam ik eindelijk los, kon ik laten.
Nu pas heb ik in de gaten wat het allemaal met me deed en doet, als moeten moet.
Ik mag, kan mijn eigen pad bewandelen, handelen zoals ik niet, nooit eerder deed.
En ik mag er zijn in een samen, waarbij we beide kunnen beamen dat het echt niet
altijd makkelijk was en is. Maar de Liefde is er, in echt, oprecht, uitspreken, altijd.
Samen in samen zijn, een gezin zijn, samengesteld, bij elkaar opgeteld, sta ik nog
altijd versteld wat de Liefde voor ons heeft bedacht, met aandacht, er op gewacht.

Dat is waar ik vandaag voortdurend aan dacht, vier de Liefde elke dag ❤