Eigenaardig

Waarom blijf ik in onrechtvaardig altijd aardig, vind ik dat ik aardig moet zijn.
In klein kreeg ik dat mee en ergens vind ik dat ook oke, volgens mijn oma vang
je de vliegen met stroop, toch hoop ik dan niet dat ik met stroop gevangen word.
En als ik kijk naar alles op mijn bord, besef ik dat dat wel degelijk zo is, is gegaan.
Het ontstaan van truttige twijfels, in mij, in opkomen voor, ik heb het nu door.

Ik kreeg het mee, in gedwee en angstvallig zijn, klein, kleiner dan dat.
Maar vooral in een niet weten, wat wel en niet klopt, verstopt en veilig.
Er heilig van overtuigd dat het was zoals het was, terwijl het anders voelde.
In moeilijk sprak ik het niet meer uit, nam ik liever niet, nooit, een besluit.
En ik kan er niet over uit dat het duurde tot nu, dat ik zoveel tijd nodig had.
Check, dubbel check, ik lijk wel gek dat ik het dan niet gewoon probeer.
Dat ik me verweer, mezelf verwijt en zo ontzettend kwijt ben geraakt.

Ik besluit het over een andere boeg te gooien, de middenweg te zoeken.
Als ik ergens wat van vind, mag ik er iets van vinden. Zo deel ik mijn verhaal.
En dan blijk ik er helemaal niet alleen in te staan, we ervaren dit echt allemaal.
Het sterkt me en eindelijk weet ik nu het antwoord op mijn vraag, de vraag die
ik hier bijna wekelijks stel; Zijn zij gek of ben ik het? Ik ben het dus niet.

Zie je! Het duurt op mijn leeftijd gewoon even voordat je het ziet, kan zien.
Een kwestie van inzoomen, benoemen en begrijpen, al is het onbegrijpelijk.
Ik ben me bovendien bewust van alle inzichten, me richten op, zichtbaar zien.
En misschien, nee niet misschien ik weet heel zeker dat ons mannetje me dit
mocht laten zien. Een voor mij meer dan mooie spiegel, opkomen voor jezelf.
Het laat me anders doen, meer op mezelf vertrouwen, weten op wie ik kan
bouwen, dat ik mag rouwen, dichtvouwen en dichtdoen. Dankzij toen.

En dus ben ik onaardig maar wel rechtvaardig in een opkomen voor.
Soms weet ik niet wat ik hoor, ben ik dat, kan ik dat wel, de rebel in mij.
De verandering is voelbaar daar, het is klaar, het is goed, het is nu voorbij.
Met een helpende hand en heldere handvatten kan ik het nu ook bevatten.
Opeens valt alles samen, zie ik het antwoord op al mijn vragen, begint
het me eindelijk te dagen. Had ik het lef maar veel eerder gehad.

En zo brengt alles wat samen komt, me bij een blijvend baanbestaan.
Nietsvermoedend kwam ik vandaag op kantoor aan, mijn bureau versiert
met slingers, ik weet even niet wat ik hoor…dat wat ik zo graag wilde horen.
Beduusd en blij volgen er ontelbaar emoties op rij, eindelijk vrij, van veel.
Met dit baanbestaan kan ik er van op aan en eindelijk verder gaan waar
ik was gebleven in een anders beleven en in mijn eigen aardig.