Dochterdingen

Als ik naar ons meisje kijk, zie ik mezelf, in vlug, als zijnde klein terug.
Het kind in mij, het meisje dat ook nu nog altijd van alles vindt en voelt.
Mijn gedachten soms overspoeld met het verleden, bang, lang geleden.
Het kind in mij dat niet werd gehoord, waarbij het vertrouwen op voelen
zozeer werd verstoord dat ze verder ging met voelen zonder vertrouwen.
Het niet gehoord zorgde ervoor dat ik me niet meer liet horen, niet echt.
En het blijft voor mij nog altijd een gevecht, onterecht en dat weet ik nu.
Vertrouwen op voelen krijgt zonder pardon voorrang, ik ben niet bang.

Inmiddels kan ik het ook anders zien, misschien brengt het me meer
dan ik had durven hopen, alleen al dat ik naast ons meisje mag lopen.
Mee lopen op haar pad, dat ik haar nu kan geven wat ik toen nodig had.
Dochterdingen, herinneringen, onvindbaar ver weg gestopt en gevonden.
Weten dat het niet klopt, kan soms eindeloos op je deur blijven kloppen.
Het lijkt niet te stoppen totdat je stopt, stopt met zeggen, het wegleggen.
Luisteren naar het kind in mij, het meisje dat nog gehoord wil worden.

Dit alles bracht me bij bang, bang om opnieuw niet gehoord te worden.
Ik laat iedere keer weer truttige twijfels toe en hoe, het laat me uitleggen,
alles honderdduizend keer zeggen, vragen, totdat het me ein-de-lijk begint
te dagen en ik ongeduldig wordt, ik verdedig, verontschuldig, mijn lontje kort.
Tegelijkertijd heeft het me, in spontaan bedacht, bij mijn Koningskrabbels
gebracht. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou doen, zou delen met velen.
Dat ik zou ont-moeten, op handen en voeten verder zou komen dan.

Delen, spelen met de woorden die in mijn hoofd voorbij komen, dan
ontstaan er woorden en onzinnige zinnen, alleen al door te beginnen.
Soms heb ik geen idee wat ik ga vastleggen, wat ik eigenlijk wil zeggen.
Met een stapel haastig geschreven krabbels voor mijn neus lijkt het vaak
een onsamenhangend verhaal te worden, soms blijft het dat. Ook voor mij.
Als ik dit onder woorden probeer te brengen is het alsof ik puzzelstukjes pas.
Pas als het past, kan ik mezelf en alle anderen, het leven, beter begrijpen.
Het eist een plek op, in de opslagplaats van mijn gedachten om daar te
blijven wachten. Totdat ik er daadwerkelijk alle aandacht aan besteed.
Hoe vaak ik de deleteknop ook gebruik, uiteindelijk staat het er, dan
weet ik dat het klopt, alsof ik mijn eigen gebruiksaanwijzing schrijf.

Stapje voor stapje, een sprintjes getrokken, er overheen stappen.
In een stilstaan weet ik, zie ik, ik zie hoe dingen gaan, zijn ontstaan.
Soms blijft het ongrijpbaar dat je in dichtbij de dingen zo anders ziet.
Kan zien, misschien. Dat je er niet uit komt, verstomt, het je overkomt.
Je kunt niet meer verder denken dan, je kan alleen maar dat besluiten.
Binnenstebuiten gekeerd, geleerd, geprobeerd en bezeerd, verweerd,
verwacht, zacht, anders bedacht en in onverwacht toch omgekeerd.
Stilstaan bij, blij bedacht, lang gewacht en dan horen ze je toch.

Hand in hand, huppelend, mee naar blij en het meisje in mij.