Leef-tijd…

De uitslag goed doet meer met me dan bedacht, het doet iets.
Het is niet niets, toch wil ik het ook niet groter maken dan het is.
Kwaadaardig weg gehaald, verteld en vertaald, op de uitslag gewacht.
Overweldigd door, ben ik vooral dankbaar voor bijzondere gesprekken
die ontstaan, opeens daar, een gebaar, een weten dat dit niet zomaar.
Ik kom hier goed mee weg, bedenk dat dat wat ik zeg, dus ook zo is.
Een beleven waarbij alleen en om me heen beide belangrijk zijn.

Beleven, vergeven, verweven, mijn leven in beweging, een ding.
Toch kan ik volledig vertrouwen op en ben ik daar waar ik wil zijn.
Ondanks de pijn, het gevoel van alleen zijn, in klein en groot, idioot,
het moeilijk, machteloos en boos, in gedachteloos is er een weten.
Een weten in mij en daar ga ik in doorgaan te vaak aan voorbij.

Stilstaan, ik stop, sta niet meer toe, al heb ik soms geen idee hoe.
Ik liet me beledigen en had het gevoel dat ik me moest verdedigen.
Terwijl het soms te belachelijk voor woorden is, gaat het dan toch mis.
Opeens wordt me duidelijk gemaakt dat het me raakt, ik me laat raken.
Een stap achteruit, gevoel voorrang gevend, berg ik bedenkingen op.
Iets in mij weet, hoe kan het dat ik dat vergeet als het belangrijk is.
Vroeg of laat kom ik er altijd wel weer achter, dat weet ik nu wel.

Illusies armer, ervaringen rijker, op mijn leeftijd is dat wat het is.
Voortdurend turend lijken de letters, waar ik ook kijk, veel te klein.
Mijn zilverkleurige uitgroei groeit, het litteken door de lijnen verstopt.
Het klopt, het is fijn om te ervaren, bedaren, ouder te worden en te zijn.
Uiteindelijk valt alles samen, kun je samen beamen en erom lachen.
Hakken uit de kast, vrij van last en lastig, leef ik in mijn tijd.