Zevenzoveel

Na honderdduizend nachtjes aftellen is ons meisje vandaag eindelijk zeven.
Een week lang korte nachten omdat ze niet kon en niet meer wilde wachten.
Zeven zijn en dan net zo oud als, je kan als zijnde zes niets liever willen dan dat.
Uitdelen, feestje, feest, slingers, stapel cadeaus, alle aandacht voor jou alleen.
En dan meteen drie dagen achter elkaar, daar kan niemand meer omheen.

Zeven klinkt ook voor mij veel ouder dan zes, het liefst hou ik de jaren tegen.
Meebewegen, bewogen, stilstaan en het anders kunnen zien, door haar ogen.
Het is heerlijk om te zien, dat ze huppelend naar school gaat maar ook hoe ze
stilstaat bij dingen die er toe doen, altijd tijd voor nog een knuffel, nog een zoen.
We laten met jouw groter groeien het klein en overal bij mogen zijn achter ons.
Het kleuteren, mee naar de klas en achterop de fiets, zijn verdwenen in niets.
Ook aan optillen en dragen ga ik me niet meer wagen, iets met spierballen.

Een meisje in een mannenhuishouden, volledige versterking aan mijn kant.
Hand in hand, wij horen bij elkaar, dat, voelbaar daar en je laat me bovendien
zien, dat alles zijn tijd kent, je doet de dingen enkel en alleen op jouw moment.
Het is ongekend als je dan toch, dat je niet zomaar en dat het dan ook klopt.
Je laat zien dat we tijd mogen nemen, elkaar de tijd mogen geven, altijd.

Bij een bezoek aan de bios blijkt ook daar een andere tijd aangebroken.
Trailerkijkend een keus gemaakt, we kunnen kijken naar vanaf zes, het werd
Hart Beat en alhoewel ik betwijfel of het helemaal opvoedkundig verantwoord
is zong ze hardop mee. Weken later zit het nog in haar hoofd. En in dat van ons.
‘Het voelt voorbestemd dat je bij me bent, het heeft zo moeten zijn’ Het klopt.
Klein, misschien wel te klein maar soms mag iets gewoon, zomaar, zo zijn.

Je kwam niet zomaar bij ons, zonder jou was ons gezin niet compleet.
Ik weet, jij hoort bij ons, bij mij, door jou komt bij ons alle liefde vrij.
Door te voelen wat we voelen, onze liefde, voor jou, van ons allebei ♥