Losgelaten…

Tegenover elkaar staan, steeds verder bij elkaar vandaan.
Erachteraan omdat je denkt dat het niet kan, zo toch niet kon.
Ik verzon dat het niet zo was en toch was het zo, zo nodig vooral.
Elkaar niet meer zien en elkaar niet spreken, langer dan weken,
maanden, jaren, herinneringen bewaren aan goed en niet goed.
Het doet goed, laat je zijn, bij pijn, precies daar waar je het voelt.
Bedoelt om erdoorheen te kunnen gaan en te voelen, vooral.

Ondertussen staan we al die tijd al, allemaal aan dezelfde kant.
Willen we hetzelfde, we willen blijven staan waar we voor stonden.
Het liefst zonder verandering, een ding, doen omdat, doordat, daar.
Zo ver mogelijk bij elkaar vandaan, in voorzichtig dichterbij komen.
Blijven dromen dat het opeens, spontaan, zomaar, nee dat toch niet.
Omdat je ziet dat het zo niet werkt, onverwerkt, mogen werken aan.
Blijven staan en toch bewegen, vooruit, eruit, besluit, besloten.

In al die jaren heb ik besloten, besluit ik steeds om duidelijker te zijn.
Hardop naar iedereen om me heen maar vooral naar mezelf, in alleen.
Misschien is dat wel het meest moeilijk, aan en uit, het voelen tot waar.
Voor wat het waard is, waar en niet waar en dat dan zonder enig bezwaar.
Het met mezelf eens zijn, eerlijk zijn, open en oprecht in hardop gezegd.
Zichtbaar daar zijn de gevolgen van uit-elkaar en mijn gevoel van falen.
Naar beneden gehaald, betaald, achterhaald, op weg terug naar boven.

Geloven, beseffen wat je meegeeft, dat je meegeeft hoe jij het beleefd.
Jouw angst maakt misschien wel het bangst, los van wel en niet terecht.
Niet goed en niet slecht, levensecht, wachten op, stop, sta daar niet zo.
Een beleven, verweven, waar ik mee verder mag, mocht, uitgezocht.

Zien wat er gebeurd, meegesleurd met, een zet, zichtbaar daar. Maar.
Met elkaar, er voor elkaar zijn in eigenlijk nog klein en tegelijkertijd niet.
Als je als moeder ziet en mag zien, misschien is dit inderdaad het moment.
Mag ik, zal ik, kan ik hem loslaten, is het wel verantwoord, het antwoord op.
Ik weet het niet. Het moet, het doet als moeder van alles met je, hoort erbij.
Toch is er iets in mij dat de onrust niet helemaal weg kan nemen, omdat in
niet gehoord en onverstoord er uiteindelijk niets veranderd, niet echt.

Vertrouwd opgebouwd, in zelf-vertrouwen op, loslaten, losgelaten.
Nu pas heb ik in de gaten hoeveel stappen er in deze al wel zijn gezet.
In uit-elkaar moet je wel, gaat het te snel en heb je meestal geen keus.
Laat je sneller los dan je daadwerkelijk los kunt laten en ga je voorbij
aan allang verlaten, verloren, zelfs laten horen hoort eigenlijk niet.

Niets gebeurd voor niets en naast elkaar mogen we de stappen zetten.
In opletten, laten, wat is van mij, wat niet, je ziet, je hoort, wat je wil horen,
wat je niet wil horen, er in mee gaan, stilstaan, samen mogen we, alle twee.
Het blijft bijzonder als je in luisteren bij begrijpen komt en niet verstomd.
Als je mag zien, stappen kunt zetten, alleen en met iedereen om je heen ♥