Tegenstrijdig

Blijkbaar is het niet klaar, verbergen mijn diepste gevoelen zich
tussen onuitgesproken woorden, woorden die ik niet kan vinden.
Het voelt al heel lang alsof ik in een glijbaan zit, stijl naar beneden.
Pogingen om eruit te klimmen maken me bang, het duurt te lang.
Bang voor iedere keer weer kopje onder en gedonder, donder op.
Een wildwaterbaan, niet staan maar met de stroom mee gaan.

Te wild, teveel water en je hoopt dat later, ooit, al lijkt het op nooit.
Met de stroom mee, opkomen voor twee, waarin ik gedwee wegduw.
Ruw, radeloos, boos ik geef het allemaal de tijd en ruimte die het nodig
heeft, twee mensen en twee waarheden, in een totaal anders beleefd.
Het geeft me inzicht, laat me zien wat ik niet zag en niet wilde zien.

Uiteindelijk kom ik er ondersteboven uit, neem ik besluit na besluit.
Mijn verstand geef ik voorrang, bang heeft er nu geen belang meer bij.
In mij komt ruimte vrij om te voelen, voelen wat ik nu voel en waarom.
Vertrouwen op en verder kunnen, een breder beeld, verdriet gedeeld.
De regie weer in handen, kijken, veel verder dan mijn neus lang is.

Soms kun je niet niets doen, kun je onrechtvaardig niet laten bestaan.
Dan ga je het aan en tegelijkertijd ook niet, niet echt, je zegt en hebt het
recht maar het voelt bij voorbaat al als een verloren strijd, verloren tijd.
Tijd die ik ergens anders wil doorbrengen,  daar waar ik wel nodig ben.
Waar wordt gevraagd, waar we ervoor zorgen dat de tijd vertraagd.

En waar we tijd maken, ervoor waken, met hulp en een luisterend oor.
Tegelijkertijd gaan we door, om daar daadwerkelijk gehoor aan te geven.
Als opnieuw blijkt dat het werkt besef ik dat alles wat beperkt uiteindelijk
versterkt en dat we hier allemaal sterker uitkomen, sterk, het echte werk.
Al is hij in zoveel ogen te klein, hij mag er zijn, steeds vaker, steeds meer.
Het behoeft geen honderdduizend keer uitleggen en geen verweer.

Zo fijn dat ik het nu met mezelf eens kan zijn, dat ik stevig kan staan.
Voorlopig blijf ik bij de glijbaan vandaan, bak ik taartjes in de zandbak.
Bij behoefte aan snelheid neem ik de kabelbaan die ik zo los kan laten.
In erover nagedacht, vaak midden in de nacht, weet ik nu, dat al mijn
aandacht in een verwacht bleef wachten en dat het ook anders kan.
Dat ik vaker om me heen mag kijken, mag zien, mag zijn, omdat.

In tegenstrijdig wordt dat wat groot is vanzelf weer klein.