Verkeerd verbonden…

Gehoord worden en gezien bovendien, opeens heeft hij een stem.
Eindelijk wordt er naar hem geluisterd, ondanks het nog te klein zijn.
Hij wordt gehoord, in een onverstoord verteld, zijn verhaal, onze held.
In een volledig vertrouwen, omdat het mag, omdat hij kan, daarom.

Stom genoeg ging daar heel veel tijd aan vooraf, bijna twee jaar.
Zonder enig gebaar waar hij van onder de indruk was, wat we ook
probeerden, wat we er ook van leerden, het was nooit goed genoeg.
Alles wat daar aan bijdroeg, daar bedankte hij voor, hij had ons door.
In zijn voelen, vinden, vond hij en wij mochten achteraan in de rij.
Voorbij aan zijn belang, bang en toch vertellen over zijn ervaren
en over dat wat hem tot bedaren bracht en kan brengen straks.

We zijn er nog niet, misschien wel nooit, in een verstrooid weet ik
het opeens niet meer, hoe zat het nu ook al weer, ik kan niet geloven.
Geloven dat dit gebeurd na al die hulpverleners op rij, die ons en mij
in een hokje hebben geduwd, dachten het beter te weten, beter dan wij.
De regie kwijt, spijt van mijn vraag om hulp, moeilijker gemaakt, verzaakt.
Rapporten geschreven, doorgeschoven, zonder hem te zien en te horen.
Als moeder, alle grip verloren, allemaal hetzelfde antwoord, ongehoord.
Ons kind heeft zelfs 2 klassen overgeslagen en ik bleek mevrouw Vis.
De plank mis, ik wist zeker, ik vergis me niet. Niemand die het ziet.
Het ging alsmaar door, geen gehoor, verkeerd verbonden. Bizar.

Al die tijd lag de oplossing ernaast, in alle haast eroverheen gekeken.
Het is niet moeilijk, het gaat alleen moeizaam door de manier waarop.
Ook ik heb mezelf beperkt, me verzet tegen dat wat, zo blijkt, niet werkt.
Tot ik me kon overgeven aan een anders beleven, mijn Nee bleek een Ja.
Ja tegen dat wat ik als moeder belangrijk vind; Luisteren naar ons kind.
Luisteren als hij voelt, vindt, nooit zomaar. Waar nodig opkomen voor.
Daar ben ik moeder voor en die moeder wil ik gewoon kunnen zijn.

Met zijn belang blijvend in beeld kunnen meningen niet verdeeld zijn.
Je beslist en besluit nooit zomaar iets, daar is genoeg aan vooraf gegaan.
Blijven staan in een weten, niet vergeten, de puzzelstukjes passen precies.
Ik kan niet anders, ik wil niet anders, ga het ook niet meer anders doen.
Hij mag er zijn, daar waar hij wil zijn, wanneer dan ook. Waarom niet.

Ondertussen heb ik de schommel ontdekt, waarop ik in zijn achteruit
weer vooruit kan, daarbij voel ik in dankbaar, het duwtje in mijn rug ♥