Zestien

Als ik de slingers ophang weet ik allang dat je hier te groot voor bent.
Toch zie ik bij jouw thuiskomen midden in de nacht een grote glimlach,
blij dat ik op jou heb gewacht, een momentmoment aan onze keukentafel.
Zestien jaar later en niets is meer hetzelfde en dat besef ik maar al te goed.
Trots en dankbaar vooral dat jij het nu op jouw manier doet en kan doen.
Bizar is en blijft het, toen en nu, het verschil enorm, in de lengte lang.

Moeder worden, moeder zijn en dat mogen ervaren samen met jou.
In de afgelopen jaren kwam je tot bedaren en ging je ‘t volop ervaren.
Overal, je trekt je eigen plan, kan en weet waar je terecht kunt voor wat.
Dat en heel veel meer zorgt ervoor dat ik meer dan ooit besef dat je in
alle openheid, altijd genoeg tijd hebt samen, zelfs als er amper tijd is.

Het is fijn om te zien hoe je jouw weg bewandeld, handelt waar nodig.
Dat we eigenlijk overbodig worden, maar dat je ons ook weet te vinden.
Je kiest heel bewust voor de vrijheid om te kunnen kiezen waar je wilt zijn.
Geen omgangsregeling meer, je springt op de fiets en gaat heen en weer.
Minder tijd en toch is er meer, blijkt keer op keer dat het zo prima kan.

En alhoewel ik je in de afgelopen jaren meer dan eens heb gemist,
weet ik dat het goed is en goed bedoeld, dat jij je er zo goed bij voelt.
Dat je nu mooie stappen kunt zetten in zelfstandig zijn, binnen de lijn
op een ander sportpark en met het sportcollege bijna binnen bereik.
Je hebt gelijk, voor jezelf te kiezen, dat, sneller dan ik in de smiezen.

Wij gaan daarin met je mee, zoeken onze weg tussen gedwee en nee.
Zoeken naar de juiste verstand-houding en dat valt echt niet altijd mee.
Toch is er een volledig vertrouwen, iets waar we op voort kunnen bouwen.
Bouwen met elkaar, daar, tot waar in bedenken dat, dat hij nu zestien is.
Wij het kort geleden nog waren, ervaren, ook wij komen tot bedaren.

Als ik naar je kijk en jij kijkt naar mij, de tijd vlug, ben je zo terug! ♥