Ont-moeten…

Opluchting, openheid, alle tijd, om te beseffen dat niets voor niets.
Het is iets wat je weer vergeet als je er middenin zit, er niet uit komt.
Als je op honderdduizend vragen geen antwoord hebt, niet krijgt, als
je het allemaal aaneen rijgt, in de war, een warboel, niet kunnen duiden.
Zomaar een gebaar, een bijzonder gesprek, de voortdurende bevestiging
onderuit gehaald omdat je wel weet en ‘t nooit meer helemaal vergeet.
Dat niemand voor niets, op jouw pad met je meewandelt in een samen.
Altijd weer iemand die kan beamen, die jou begrijpt zonder woorden.
Onthouden, behouden, houden van en ervaren dat het anders kan.

De oplossing lag ernaast, ik heb er in alle haast overheen gekeken.
Het voelde al die tijd als mijn verantwoordelijkheid, dat was het niet.
Ondertussen is het alsmaar groter gemaakt, voor de vorm betrokken.
Regels die volledig aan de realiteit voorbij gaan en niet echt stilstaan.
Niemand die het echt raakt en die ons kind vanuit het hart bewaakt.

Instanties van wie je in eerste instantie zou verwachten dat ze weten.
Dat juist zij niet vergeten om jouw kind te horen en te zien bovendien.
Vol verbazing luister ik, doe ik serieus mijn best om er in mee te gaan.
Het lukt niet, ik kan niet beamen, kaders en kinderen gaan niet samen.
Dit gaat over zoveel meer, verbinden, elkaar weer vinden, vertrouwen,
opnieuw opbouwen, elkaar de tijd geven, luisteren naar het beleven.
Luisteren, al is het voorzichtig fluisteren en het echt willen horen.

Gek genoeg besef ik ook dat dit goed is zo en dat ik het, in vechten
voor vrijheid, rechtvaardigheid en alle tijd, wel met mezelf eens ben.
Dat dat wat ik zeg me nog enigszins in de weg staat, dat het gevoel
van lastig zijn, de moeder die niet meewerkt, ook ergens over gaat.
Een gevoel dat vroeg en laat doorvoeld mocht worden, met reden.

Met een duik in mijn verleden mag ik dat laten, kan ik nu verder gaan.
Het heeft iets aangeraakt en ik wilde helemaal niet aangeraakt worden.
Als dat toch gebeurd ontstaat er een wegduwen, totdat je niet meer kan.
Totdat je ontdekt dat je het kunt voelen, dat bedoelingen er niet toe doen.
Dat het om jou gaat, mag gaan, dat ik mag blijven staan voor mijn vinden.
Ik kan me erover blijven opwinden zonder gehoord te worden, ik haak af.
En niet zomaar, alle duidelijkheid en de antwoorden liggen er al, allang.
Mijn eigen angst om niet gehoord te worden maakten me zo bang.

En nu, precies op tijd weet ik wat ik kwijt ben en nooit ben verloren.
Blij dat ik kan begrijpen waar het over ging, gaat, zal blijven gaan.
Dankbaar dat ik mocht ontmoeten, dat ik toch kon blijven staan.
Verder gaan in een ont-moeten, iedere ontmoeting zijn ding.