Doel-Punt

De vlag hangt uit, een stem, niemand kan meer om hem heen.
Twaalf, de leeftijd, waar we al die tijd, naar hebben uitgekeken.
Was hij het maar, zo vaak gedacht en hardop gezegd, het recht.
Om te voelen, te vinden, te vertellen, gehoord worden, gezien.

Traditiegetrouw kijken we naar het vastleggen van zijn komst.
Het stomste gedeelte spoelen we door; ‘ik hoor huilen, kijk mam’.
Steeds weer ontdekken we opnieuw, in al die liefde voelbaar daar.
Dichtbij, bij elkaar, daar, op beeld, in bijzonder, een wonder…hij.
Weten wat hij wil en niet, vooral, toen al, zo klein als hij was.

Kans, kiezen, keuzes maken, grenzen bewaken, kiezen wat past.
Iedere keer opnieuw verrast, als jij het al weet, dan niet wil wijken.
Ze bekijken het maar, jij hebt een stem, altijd al en nu, eindelijk echt.
Het recht om jouw stem te laten horen en te weten, te willen, daarom.
Je zet heel eenvoudig krom weer recht en weet waar je het over hebt.
Geen woord gerept, toch voel je aan, blijf je steviger dan ooit staan.
Na jaren waarin we de rust wilden bewaren ist daarmee gedaan.

Bij het verdelen van de musicalrollen ben je vooraan gaan staan.
Jij, zingend op het podium, publiek, een zaal vol mensen, dat wil je.
Wij zien, horen in dit geval, vooral dat je nu weer lekker in je pak zit.
Met een doel voor ogen, bewogen, bewegen, niemand houd jou tegen.
In tegen gewerkt word je in jouw overtuiging juist nog meer gesterkt.
Meebewegen in de stappen die jij zet, al hebben we vaak geen idee.
Achteraf gezien, vooruit bedacht, is dat misschien maar goed ook.

Met een langzalzijnleven en een ontbijt op bed, is de toon gezet.
Hij is vandaag jarig en een vrolijk verjaarsvieren, dat is wat hij wil.
Iedereen om hem heen, in verbinding zijn, hij groot en klein tegelijk.
Doelgericht, zijn punt gemaakt, bewaakt, geraakt, een mooi proces.
Stilstaan bij dat wat was, dat wat is, geboren om veertien over zes.