Veer-tien

Tegenstribbelend, te snel, alleen op jouw moment, toen wel.
Je liet ons wachten tot jij zover was, slapeloze nachten, dichtbij.
Alleen maar dichtbij, een verandering in mij, anders moeder zijn.
Zo klein als je was, wist je, wilde je, alles alleen op jouw moment.
Ongekend, geen kans voorbij, jij op jouw weg, wat ik ook zeg.

In de lengte lang groeit hij ons allemaal, één voor één, voorbij.
Met zoveel mannen op rij dichtbij, ontstaat er voor hem een wij.
Er tussen gaan staan, meedoen, zich laten zien, horen, dat vooral.
Zijn stem die overslaat, de verandering zichtbaar daar, Ja maar.
Veer-tien, gezien, tellen tot tien, man worden, een jongen zijn.

Zijn opmerkingsvermogen groeit gestaag en hij blijft bij zijn vandaag.
Niets te snel vooruit, hooguit in het groter groeien, niet mee bemoeien.
Leven in het nu, nooit, enigszins verstrooid, als het allemaal te snel gaat.
Urenlang verdwijnen in tijd alleen, niemand om hem heen, niet nodig.
Om vervolgens zijn mannetje weer te staan, te gaan, naar waar hij wil.

Ondertussen ben ik de bemoeimoeder die zeurt, zorgt dat ‘t gebeurd.
Ga ik waar nodig met Playstationcontrollers in mijn tas, naar mijn werk.
Sterk bedacht, dacht ik zelf maar nee! Daar was hij allang op voorbereid.
Een kwestie van tijd, ontdekken dat, vandaar, geen probleem met kwijt.
Met de controller bij zijn vader vandaan, meegenomen, in je dromen.

Zelfstandig, handig, herrie in de hut, getut, tijd, strijd, voor even kwijt.
Dan vinden we elkaar weer in de bijzondere gesprekken en tijd rekken.
Ik reken het goed als je geniaal bent en bedenk wat je ermee wilt zeggen.
Een grenzengevecht, luisteren, recht, hardop gezegd, stom, dat, daarom.
Als ik zeg stop, mag ik vertrouwen op, balanceren op een lijn van zijn.

Veertien en iedereen kan het zien, jarig zijn, jij bent klaar met klein ♥