Ondersteboven

Misschien hebben ze ’t gewoon mis, hopen dat het anders is.
Ik besef dat ik dat ben blijven doen, als de uitslag binnen komt.
Het voelt alsof ik al die tijd,  met ingehouden adem heb gewacht.
Voort op ongekende kracht als onwerkelijk werkelijkheid word.
Lymfeklierkanker, jij, een woord, gehoord, oorverdovend stil.

Ergens weet je, voel je het al die tijd al aan, wil je niet stilstaan.
Willen we het niet weten, de grond onder onze voeten vandaan.
De voeten waarmee jij inmiddels, behendig de infuuspaal bestuurd.
Hoeveel vragen je ook afvuurt, een antwoord is er niet, niet echt.
In een week tijd, zijn we het besef kwijt, dit is niet te bevatten.

De pijn en ergens anders willen zijn, het allemaal ondergaan.
Bij iedereen vandaan, geen keus en geen kant op, er door heen.
Dat, alleen, geen duik in het zwembad en nergens bij kunnen zijn.
In plaats daarvan immuuntherapie, chemo, de musical missen.
Anders dan gewend een Antonius arrangement, even samen.

Taart, mijn Lief die hier verjaart, de uitslag, alles op één dag.
Iets kunnen doen cadeau, hier, een behandelplan, dit is het dan.
Doen wat kan, van waar we komen is dat tegelijkertijd goed nieuws.
Goed nieuws vertellen terwijl we alles in ons bij moeten stellen.
Mee in een verhaal dat ik voorzichtig vertaal als dat van ons.