Hou-ding

Wakker worden midden in de nacht, er aan gedacht.
Nergens anders aan kunnen denken, het komt binnen.
De dag beginnen, nu, bij vandaag, verder, vrij, onverwacht.
Opletten, onze zinnen verzetten, samen, stap voor stap.
Langzaamaan en in alle rust worden we ons bewust.

Bewust, ongerust, het ondergaan en niet teveel stilstaan.
Tot vriendin en haar gezin, van ver vandaan, binnen lopen.
Blijven hopen, blijven verdringen, dingen, het doet ons iets.
Vanuit het niets komen de tranen, ze blijven maar komen.
Dan dringt door dat we voor niemand sterk hoeven te zijn.

Om te blijven staan nemen we ongemerkt een houding aan.
Niet te dichtbij, ga opzij, laat me met rust in voorzichtig zoeken.
We hadden iets anders willen boeken, ook vakantievrij willen zijn.
Anders gelopen, alleen maar hopen, dat de pijn zich laat wegjagen.
Honderdduizend vragen, laat me, humor behouden, houden van.
De antwoorden laten op zich wachten, stel verwachtingen bij.

Soms neemt het leven je mee naar ontelbaar keer liever niet.
Toch zijn juist dat de momentmomenten waarop je scherp ziet.
Ziet waar het echt over gaat en zou willen dat het daar over ging.
Iets blijkt helemaal geen ding, nu kan het wel, op stel & sprong.
Gek genoeg laat ik het gaan, bijzonder bestaan, het is goed zo.

Hand in hand in een andere wereld beland, beleven, intens.
Met voor nu maar één wens, een weten, dat we hoe dan ook.
Samen, beamen, niet teveel denken, op onze wenken bediend.
Maaltijden voorbereid, alle tijd gemaakt, al geregeld, geraakt.
Bijzondere gesprekken en lieve wensen van zoveel mensen.

Ondertussen is de dag dichtbij, wij, gezinsgezellig compleet ♥