Onzekertijd

Wakker worden midden in de nacht, niemand naast me.
Toegegeven, met serieuze tegenzin het ziekenhuis weer in.
Alles in mij maakt overuren als ik zie wat je te verduren krijgt
en aaneen rijgt wat jou allemaal overkomt, kan overkomen.
Longontsteking, waarbij antibiotica vooralsnog niet werkt.

Onderzoeken, niet weten, wachten, tegenzin versterkt.
Met bed en al de ziekenhuisgangen door, weer een scan.
De knopjes van jouw bed hebben we ondertussen allemaal
uitgeprobeerd en teveel aan medisch moeilijk bijgeleerd.
Soms Google ik me suf en kruip duf weer even naast je.

Samen beamen dat dit echt een slecht bedacht plan is.
Het gemis van thuis en dan opeens; onverwacht naar huis.
Ons meisje weet nog van niets en denkt dat we gaan logeren
in het ziekenhuis, als ze haar vader zo opeens thuis al ziet.
Zien hoe ze samen, elkaar vasthouden, blij met dichtbij.

Tranen die zich een weg banen door alle emoties heen.
Alleen, met elkaar, niemand om ons heen, de deur op slot.
We zijn kapot en leven tegelijkertijd op, als we bij elkaar zijn.
De onhoudbare pijn lijkt nu minder hevig, zou het dan toch.
Het is nog onzeker en dat blijft maar het geeft ons hoop.

Hoop en hou-vast, hoe lastig ook, voor ons, voor iedereen
om ons heen, zoals ze al die tijd voor ons klaar blijven staan.
Het lijkt als vanzelf te gaan maar dat is niet zo, er is veel meer.
Keer op keer onzekerheid, al die tijd wachten, in gedachten.
Gedachten die je niet kunt sturen, uren, die dagen duren.

Dagen die we met elkaar doorbrengen in dankbaar zijn ♡