Tijdsbesef

Goed bericht en groen licht voor de volgende kuur.
Bevestiging dat het Lymfoom kleiner is, het slaat aan.
Het zegt iets en tegelijkertijd niets, onwerkelijk is waar.
Eigenlijk kunnen we daar nog steeds niet helemaal bij.
Zoveel emoties op rij, zo dichtbij, onbestemd in mij.

Tien weken, waarin we op maandag aan ’t werk waren
en niemand de pijn kon verklaren, woensdag was je ziek.
Een ziekenhuiszomer, logeren op de afdeling Hematologie.
Immuuntherapie, chemo, complicaties, het overkomt ons.
Het overkomt iedereen om ons heen en toch ga je alleen.

Niemand kan het van je overnemen, makkelijker maken.
Zelfs met zoveel Lief om ons heen, die ons weten te raken.
Grenzen bewaken, tijd nodig, overbodig blijvend overboord.
In alle rust, bewust, bewegen, wind tegen, terug naar niet.
Verdriet als niemand ziet, zijn, zonder, nu meer dan ooit.

Alhoewel we het echt heel anders hadden bedacht
zijn er genoeg momenten, waarop je lacht, laat gaan.
Het laat ons spontaan afslaan, vaker stilstaan, bij veel.
Veranderingen en dagelijkse dingen, dat wat je deelt.
Ziek zijn verveelt, ondertussen komen we tijd tekort.

Tijd waarin we samen zijn en gezinsgezellig compleet.
Waarin de dagelijkse gesprekken je er doorheen trekken.
Onze vriendschappen waardevol blijken en ver weg dichtbij.
Als ik alles op een rij heb gezet, goed oplet, luister, en laat.
Besef ik dat dat ondanks alles een soort van goed gaat ♥