Wachtwoord

Het ondergaan, bij alles en bij iedereen vandaan, wachten.
De nachten doorbrengen in het ziekenhuis, thuis willen zijn.
Ze willen uitsluiten, zeker weten en Longontsteking nummer 4
de kans niet geven, in ons beleven duurt het een eeuwigheid.
Toch doet de tijd ook iets, gebeurd ook nu, niets voor niets.

De opeenstapeling van complicaties laat ons bewust worden.
Al die tijd ga je over alle horden heen, alleen, je hebt geen keus.
En dat is wat het allemaal zo moeilijk maakt en ons allemaal raakt.
Het wachten en niet weten, de tijd vergeten, onwerkelijk is waar.
Jij ligt daar maar terwijl je zoveel andere dingen kunt bedenken.

Op je wenken bediend en toch zou je je het liefst los willen rukken.
Radeloos, lang, bang, niets is volgens het beschreven boekje gegaan.
Het boekje blijkt dus niet te bestaan, er achteraan, een gevoel volgen.
Voelen wat goed voelt en wat niet, houden van en er op vertrouwen.
Zien op wie je kunt bouwen in bijzonder, in blij, dichterbij, jij en ik.

Midden in de nacht wakker worden, horden zien, niemand naast me.
Het is alsof er en vergrootglas ligt op alles wat er om ons heen gebeurd.
De opeenstapeling en iedere dag die begint, al begonnen is, anders loopt.
Er op gehoopt, ons gezin van zes compleet, het wachtwoord weer weten.
Niet meer vergeten waar het echt over gaat en dat te laat niet bestaat.

Er aan gedacht, gedaan, naast elkaar staan, in zwaarte kracht.
Gevonden, vinden, ondervinden vooral, het ervaren, voelen, vrij.
In mij vallen de puzzelstukjes op zijn plaats en ze passen nu precies.
Heel bewust kies ik, kan ik, kunnen wij, jij en ik, allebei, allemaal.
We spreken dezelfde taal en wachten samen, op goed bericht ♡