Ongekend

Niet weten en weer wachten, langzaamaan gewend.
En dan ongekend goed nieuws, het eind is echt in zicht.
Groen licht, goed bericht, blij, na alle complicaties op rij.
Bijzondere gesprekken waarin we tijd rekken, willen weten.
De tijd vergeten, onder de indruk van de manier waarop.
Geen woord teveel, bespreekbaar, uitgebreid uitgelegd.
Niet te bevatten, dit is echt, complete remissie voor jou.

Als we buiten staan gaan we gauw, zo snel mogelijk weg.
Onderweg duurt het even, bizar beleven, onwerkelijk waar.
We kijken elkaar aan, nog twee keer Immuuntherapie te gaan.
Spontaan afslaan, even tijd maken, even samen en beamen.
Proosten met cola en appelsap, alvorens de volgende stap.

De onzekerheid, steeds weer, niet meer, er is duidelijkheid.
Al die tijd, onze wereld op zijn kop, bang om je kwijt te raken.
Ons gezin, met jou er middenin, iedereen om ons heen, samen.
Verjaardagen overgeslagen, vandaag vieren we, je vader, 77 jaar.
Met elkaar in dankbaar zijn, voor ieder gebaar, groot en klein.
Voor steeds weer, iedere keer, steeds weer opnieuw, er zijn.
Goed nieuws zorgvuldig ingepakt, een allermooist cadeau.