Windstil…

Meegenomen, weg van dromen, doorgaan, duizelingen.
Driehonderdduizend dingen die er allemaal niet toe doen.
Terug naar toen besef ik vooral dat niets voor niets gebeurd.
Het is goed zo, genoeg gezeurd over gedoe, moe, moeilijk.
Mogelijkheden,  ze zijn er, als je de tijd niet kwijt raakt.

Je denkt altijd dit, totdat het je daadwerkelijk overkomt.
Als de wereld om jou heen verstomt, verdomd en stil valt.
Halt, hobbels, heuvels, hoge hoogtes, zonder enig overzicht.
Zoveel pijn, er niet meer willen zijn, het niet aan kunnen zien.
Alleen maar misschien, wel, niet, verdriet, verder, vooruit.
Je gaat aan hun hand mee, positief blijven, ja, geen idee.
Niet vechten, ondervinden en ondergaan, blijven staan.

Hand in hand, samen beamen, uit de overeindblijfstand.
Veranderingen, voelen, verder, het overvalt ons opnieuw.
De angst, om je alsnog te verliezen, kwestie van kiezen, Nee.
Het leven neemt ons mee, je hebt geen idee waarnaartoe.
Je kunt alleen maar bedenken hoe, met wie en waarom.

Soms maakt een enkel gebaar mijn verlangen zichtbaar.
Het gevoel dat ik iets moet, dat er van mij wordt verwacht.
Dat ik iets in stand moet houden waar ik niet meer achter sta.
Stilzwijgend heb ik ’t mezelf toegeëigend, ik geef het terug.
Geen brug is te ver, voorjaar, het met zonder jas gevoel.

Dat is wat ik bedoel, dat we hoe dan ook, met elkaar ♥