Tijdloos

Terug naar een jaar geleden, dagen die doen.
Iedere dag, al dan niet bewust, terug naar toen.
Ongemerkt versterkt, een echo, scan, de woorden.
Lymfeklierkanker, chemo, immuuntherapie Ziek.
Het komt binnen, gelijk beginnen, op zijn kop.

Er is geen stopknop, geen moment van stilstaan.
Je kunt het alleen maar ondergaan, weg van pijn.
Dankbaar zijn, dat ze iets kunnen doen, doorgaan.
Gedwee mee aan de hand van de Hematoloog.

Met het oog op de toekomst, het beste doen.
Geen keus, iedere keer opnieuw je er toe zetten.
Opletten, bergen verzetten, onzekerheid en de tijd.
De tijd waarvan je je afvraagt, hoeveel er van over is.
Hoelang je nog samen, beamen en van dag tot dag.
Een trekken aan onze tranen, twijfels, niet weten.
De emoties toelaten en laten gaan, ernaartoe.

Geen idee hoe, hoe vaak, veel, onverwacht.
Voort op ongekende kracht, gekregen, zomaar.
Er voor elkaar zijn, zien, misschien, ’t leven leven.
Anders beleven en verweven in de herinnering.
Het besef komt later pas, al dan niet veel later.

Een duik in het water, er gebeurd zoveel.
In ons gezin van zes, op een ander moment.
Kanker is geen strijd, dit gaat vooral over tijd.
Tijd die je maakt, bewaakt, vol bewondering.
Er is geen winnen, verliezen, geen kiezen.

Ondertussen is er opnieuw controle in zicht.
We zetten in op goed bericht en vakantievrij.
Terug naar Ibiza, onze trouwdag, tien jaar later.
Hand in hand, hou-vast, heel veel zon en wij.
Dichterbij en alle dagen die er echt toe doen.