Stilzwijgend

Woorden die stromen, binnen komen.
Opeens, klaarwakker, midden in de nacht.
De tijd die verzacht en die het me laat zien.
Misschien, mogelijkheden, zijn, zo, zonder.
Het kwartje valt voorzichtig op zijn plek.

De rode draad,  goede raad, een weten.
Vergeten, serieus, het voelt als geen keus.
Ongeschreven regels, al die tijd onderdrukt.
Van de pot gerukt, ruimte voor mij alleen.
Alles wat daar voor nodig is, jarenlang.

Ik geef mezelf tijd, dat is alles wat ik heb.
Tijd om te voelen wat goed voelt voor mij.
Dichtbij voelt vooral ver weg, wat ik ook zeg.
Het blijven proberen, zo goed en zo kwaad.
Een pijnlijk besef, ’t lef, mijn leven leven.

Ons gezin voorrang geven, alleen dat.
Klaar staan, doorgegaan, verdriet voelen.
Langzaamaan landen, de verbanden leggen.
Het kunnen uitspreken en hardop zeggen.
Elkaar begrijpen, in woorden, in weten.

Niet vergeten, dankbaar kunnen zijn.
Het mooiste uit het moeilijk blijven halen.
Dan ga je het zien en zijn, zomaar, met elkaar.
Voorbij aan alles wat er even niet toe doet.
Als je ont-moet, mag, begin van de dag.

Er is altijd iets, ergens, in alles, in iedereen.
In een opgeruimd huis en thuis thuiskomen.
Dromen, X-weekend, gezinsgezellig compleet.
Stoplicht op groen, stapel boeken nog te lezen.
Zelfs het vouwen van was, is van betekenis.

Niets is alleen maar wat het is ♥