Tweeduizendnegentien…

Storm, strijd, stilte, het overzien, zijn, bij elkaar.
Het maakt niet uit waar, waarom, stomverbaasd.
Uitgeraasd, verdwaasd, dankbaar, ontelbaar tranen.
Een rots in onze branding, zoals het ging en gaat.
Zo goed als kwaad, er het allerbeste van maken.

Aanhaken, ruimte ervaren en de rust vinden.
Er zijn als dat nodig is, overeind blijven, samen.
Beamen, we hebben geen idee, mee, mogelijkheden.
Eropuit en achterstallig sociaal onderhoud werk ik  bij.
Blij met de dagen die doen, dat alles hebben gedaan.
Gaan, het nieuwe jaar in, met ons gezin compleet.
Weten waar het echt om gaat, dat geluk bestaat.

Tegelijkertijd raken we onderweg mensen kwijt.
Soms is dat een een kwestie van tijd, terug, terecht.
Zat het er aan te komen, dromen, geen ontkomen aan.
Soms blijft het een gevecht, zomaar voelbaar zwaar.
Nooit alleen maar, dagen als deze, zonder elkaar.

Toch ben ik boven alles dankbaar, kan ik het zijn.
Kom ik weer terug bij alles en iedereen om ons heen.
Vriendin en Gezin zien, voor even dichtbij, vakantievrij.
Dankbaar voor meelezen, ont-moeten, gelijkgestemd.
Puzzelstukjes die passen en deuren die open gaan ♥