Stormverbaasd

Dozen opgestapeld, zakken vol.
Ik hol naar de kringloop en terug.
Prop vlug boeken in mijn minibieb.
We scheuren roze meisjes behang,
dat volgens onze dochter allang.

En zo vervolg ik mijn opruimreis.
Als er opnieuw een plekje verschijnt.
Niet vrijwillig verdwijnt, nog dieper zit.
Het weg laten halen, vertalen naar nu.
Terug naar toen en het anders doen.

Gedaan, stilstaan, braaf rustig aan.
Binnenblijven, regen op onze ruiten.
Ik mag het opeens delegeren, onbeperkt.
En de afstandsbediening is zomaar van mij.
Alle dagen op rij volg ik het leven aan de
andere kant van mijn Netflixscherm.
Ik zie toevalligheden, het is goed zo.

Opeens krijg ik alle tijd cadeau.
Mag ik me vrij, vervelen, urenlang.
Besef ik dat bang, dat iedereen het is.
Het leven onvoorspelbaar daar, zomaar.
Iedere keer opnieuw schakelen, gas terug.
Soms zo vlug dat je even niet meer weet.
Vergeet waar ’t allemaal echt om gaat.
Haatdragend, complottheorieën, dat.
Beland in een doolhof van denken.

Zoveel dingen die er niet toe doen.
Dingen waar we ons druk over maken.
Totdat je je laat raken in iets wat gebeurd.
Het leven leven, ons er aan over geven.
Rekening blijven houden met elkaar.

Dankbaar, trots zijn op, alleen maar.
Elkaar zien, misschien, mooi in moeilijk.
Mogelijkheden, meegenomen uit ’t verleden.
Vooruit kijken en waar nodig ontwijken.
Het is alles en niets, iets, allebei, altijd ♥

.