Tegenlicht
Een gevoel van vrijheid overvalt me.
Opstaan, gaan, skates aan, een wandeling.
De zon die opkomt, de wereld die verstomd.
Het vertragen door alle bladeren op de weg.
De blauwe lucht, een zucht, zomaar, daar.
Even weg van alles en iedereen, alleen.
Nieuwe wegen, elkaar tegen gekomen.
Onderweg bedenken, bedacht, verzacht.
Er aan gedacht, gewacht en geweten, altijd.
Al die tijd die ons steeds weer iets bracht.
Ouder worden, dat je het soms al bent.
Anders dan gewend, geen oma die verjaart.
Geen taart en honderdduizend herinneringen.
Dochterdingen, alle generaties op rij, dichterbij.
Bijzondere gesprekken, de tijd weten te rekken.
Het leven, geven, al dan niet waarneembaar.
Met elkaar, het eind van het jaar is in zicht.
Waar gaan we naar toe, belangrijker nog hoe?
Als ik om me heen kijk en alle anderen ontwijk.
In een wereld die me zo vreemd is geworden.
En ons tegelijkertijd zoveel moois laat zien ♥
Zoveel moois dat men nu mag en heeft mogen ontdekken.
Want al was het met een stil hartje, afwachten en hopen.
Men heeft nu geleerd anders door het leven te gaan
Aum Shanthi
Wat mooi en ontroerend, jij kan toch een stukje schrijven! 💙
Sporten in de buitenlucht, vrijheid en blijheid. Rondom je kijken, zoveel moois ontdekken ondanks de vele vragen. Prachtig, jouw schrijven!
Een kreet naar normaliteit en toch weer niet.
Mooi alweer, San!
Ik ben een beetje raar; ik voel me juist thuis in de wereld zoals hij nu is ;-)
Mooi geschreven.
Je steeds opnieuw laten verwonderen door dat wat leven heet!