Wegwijzers

Dat je als moeder uit je voegen barst.
Trots zijn op, keer vier, in het hier en nu.
Zien hoe ze hun weg vervolgen en vinden.
Verbinden en verbonden zijn met elkaar.
Aan het werk, sterk en met een plan.

Daar sta ik dan, met verbazing te kijken.
Jassen, tassen, om de paar passen, overal.
Dat het op de trap, grote stap, eroverheen.
Iets gebeurd meestal niet nu, meteen, nooit.
Opnieuw vertalen, m’n schouders ophalen.
Razendsnel schakel ik Wifi vol-le-dig uit.
En besluit om van koers te veranderen.

De tijd geeft me de mogelijkheid om te zien.
Waar ik misschien nodig, waar ik overbodig ben.
Zien dat ze zelfstandiger en handiger dan ik dacht.
Onverwacht, verrast, enthousiast, trots-er zijn op.
Bedenken wat ik ze wil meegeven in het leven.
Ontdekken dat dat soms best wel is gelukt.

Ondertussen doe ik het langzaamaan.
Komt er een eind aan mijn baanbestaan.
Ben ik, in heel eerlijk, blij dat ik mag gaan.
De verandering dingen, die me niet passen.
Het is goed zo, zeven jaar, daar, doorgebracht.
Nooit bedacht, ik laat me volledig verassen.
De toevalligheden, bijzondere gesprekken.
Zonder tijd rekken, bewust, rust, vooruit.
Ik kijk er naar uit, besluit, het is goed zo.

Wegwijzers, de ijzers smeden, het doen.
Los van toen, alles wat er mee samen hangt.
Dat je verlangt naar iets waarvan je niet weet.
Alleen maar dat het er is, dat het er zal zijn.
Bladeren van de bomen, dagen, dromen ♥