Opslagplaats

Ondertussen vervolg ik mijn opruimreis.
In huis, hoofd en schuur voor de duur van
altijd te kort, zelfs al rij ik door naar de stort.
Kasten, lades, achter het schot, alles er uit.
Inruimen, ruimte, in alle rust en bewust.

Alle tijd geeft me nu de mogelijkheid.
Een poging om door de bomen het bos.
Ik wil vastgelegd organiseren en nu echt.
Ontelbaar, door elkaar, niet te overzien.
Wel, niet, misschien, tot tien, check.

Gek hoe dit iedere keer weer gebeurd.
Dat niets blijft hoe ’t was, veranderingen.
Zoveel dingen die gebeuren, zonder dat wij.
Dichtbij en in de wereld die alsmaar, dat.
Tegelijkertijd is er zoveel wat nog wel.

Blijft en beklijft, zoveel herinneringen.
Dagen, dingen die waardevol, voor altijd.
Omdat je er nu, zonder spijt, op terug kijkt.
Beseft dat toen niet voor niets, juist goed.
Iets doet, waardoor je weer verder kunt.

Verder waar we gebleven, waar ik was.
Enthousiast sluit ik lades, kast voor kast.
Nu alleen nog bedenken hoe ik het zo hou.
Gauw laten zien, misschien, mogelijkheden.
Spelregels, streng, ook dat komt vast goed.
Er is altijd een reden om tevreden te zijn.
Klein geluk op de allerbovenste plank ♥