Onzichtbaar
Als ik zachtjes slaapkamerdeuren open.
Zie ik ze in diepe rust, keer vier, hier en nu.
Nooit bedacht, dat moeder zijn zoveel bracht.
Zoveel meer dan ik had kunnen bedenken.
Op mijn wenken, nog leuker dan ze zijn.
Klaar met klein, groot waar we bij staan.
Er niet meer achteraan, brengen en halen.
Verhalen, verontwaardiging, dat, onderling.
Dingen die de dagen, vertragen, iets kwijt.
Opgroeien in een tijd van zinloze strijd.
Moeilijk met altijd een mogelijkheid.
Luisteren, zelfs als dat nog fluisteren is.
Gemiste kans, dansen tussen drama door.
Horen wat hier werkelijk wordt gezegd.
Opgelegd, zonder dat het logisch is.
Waarin ze zomaar worden weggezet.
In niet opgelet, gelaten, niet in de gaten.
Tot nu, nu heel langzaam zichtbaar wordt.
Waar te kort door de bocht, buitenspel.
En ‘Nee dankjewel’ geen antwoord is.
Naar binnen, beginnen, het bezien.
Misschien, mag ik, moet ik en wil ik dit?
Weten, vergeten, eten, ervaren, jarenlang.
Bang, terwijl dat allang, kijken achter gedrag.
Ervaren dat iets nu opeens niet meer mag.
Het is niet uit te leggen, hardop zeggen.
Zomaar, voorzichtig voelen tot waar ♥
Tot waar dat is nog maar de vraag.
Aum Shanthi
Het antwoord daarop is voor iedereen anders ;)
Prachtig toch, de opgroeiende kroost!
Bij het opgroeien hoort ook de weg naar zelfstandigheid ook weer mooi om mee te maken
Ja absoluut, blijft bijzonder om te zien en het samen te ervaren.
Prachtig die kinders. Maar stiekem ben ik blij dat de mijne al groot is. Het lijkt me soms best lastig nu.
Dat is het ook, tegelijkertijd is het mooi om te zien hoe ze hun weg in deze vinden, dat ze er iets van vinden en blijven staan.