Onzichtbaar

Als ik zachtjes slaapkamerdeuren open.
Zie ik ze in diepe rust, keer vier, hier en nu.
Nooit bedacht, dat moeder zijn zoveel bracht.
Zoveel meer dan ik had kunnen bedenken.
Op mijn wenken, nog leuker dan ze zijn.

Klaar met klein, groot waar we bij staan.
Er niet meer achteraan, brengen en halen.
Verhalen, verontwaardiging, dat, onderling.
Dingen die de dagen, vertragen, iets kwijt.
Opgroeien in een tijd van zinloze strijd.

Moeilijk met altijd een mogelijkheid.
Luisteren, zelfs als dat nog fluisteren is.
Gemiste kans, dansen tussen drama door.
Horen wat hier werkelijk wordt gezegd.
Opgelegd, zonder dat het logisch is.

Waarin ze zomaar worden weggezet.
In niet opgelet, gelaten, niet in de gaten.
Tot nu, nu heel langzaam zichtbaar wordt.
Waar te kort door de bocht, buitenspel.
En ‘Nee dankjewel’ geen antwoord is.

Naar binnen, beginnen, het bezien.
Misschien, mag ik, moet ik en wil ik dit?
Weten, vergeten, eten, ervaren, jarenlang.
Bang, terwijl dat allang, kijken achter gedrag.
Ervaren dat iets nu opeens niet meer mag.
Het is niet uit te leggen, hardop zeggen.
Zomaar, voorzichtig voelen tot waar ♥