Negenenveertig

Een heel nieuw levensjaar, voor mij.
Blij dat ik het mag worden en mag zijn.
Negenenveertig, het klinkt niet eens oud.
Het voelt vertrouwd, een opgeschoven.
Als een beloven, dat het er allemaal is.

Wakker worden met woorden, dichtbij.
Ze komen voorbij, net als dromen, komen.
Opstaan, opschrijven, blijven, laat maar zien.
Laat mijn misschien, langzaam verdwijnen.
Verdwenen, als ik op mijn eigen pad, dat.

Alle tijd gehad, gekregen, meebewegen.
Met het leven, door te geven, gaan, stilstaan.
Bij alles wat er toe doet, niet be-lange-rijker is.
Onvoorwaardelijk zonder er iets voor terug.
De dagen, zelfs in vertragen, vliegensvlug.

Steeds weer zien, zijn, zomaar, een gebaar.
Dankbaar zijn, voor alles, iedereen en alleen.
Voor de tijd, die nooit kwijt, terug te vinden is.
Tijd die zelfs gemis, op een dag als vandaag.
Die taart, gezinsgezellig compleet, bracht.

Negenenveertig en nog lang geen vijftig.
Het klinkt ook echt ouder dan ik me nu voel.
Ik bedoel in mijn hoofd, wat het leven beloofd.
Omdat ik kan en het steeds weer leuker dan.
Het grijzer laat me wijzer lijken dan ik ben.

Op zich is het niets en toch is het alles, iets.
Bewust van wensen, weten, een niet vergeten.
Luisteren, al is het fluisteren, wat wil ik nu echt.
Hoe ik in het leven wil staan, verder wil gaan.
Er van op aan, die ene zin, een nieuw begin ♥