Dagboekdingen

Als meisje van negen begonnen.
Zomaar verzonnen, ik ging schrijven.
Vakantie, naar Frankrijk, blauw schrift.
Op papier, het hier en nu, waar naar toe.
Hoe, hoe vaak en uitgebreid het weer.
Keer op keer en jarenlang tot hier.

Er is zoveel dat ik heb vastgelegd.
Wat ik had gezegd, tegen wie, waar.
Mensen die ik raar en die ik zo leuk.
Situaties waarbij ik in een deuk, lag.
Wie ik overal zag, dat, iedere dag.

Volgeplakt met adressen, kaarten.
Brieven, lievelingen, duizend dingen.
Mensen die me omringen, die nu nog.
Verlies en verloren, die bij mij horen.
En mijn Lief die er, toen al, altijd.

De tijd en al onze herinneringen.
Er zijn dingen die ik nu pas echt zie.
Dingen die ik hoor, hetzelfde beleefd.
Er ontstaan bijzondere gesprekken.
We ontdekken nog zoveel meer.

Zoveel dingen die nu niet anders.
Die je vergeten maar nog wel weet.
Altijd al deed maar ergens onbewust.
Waarbij de familielijnen zichtbaar.
Zomaar, baldadig, blij, dichterbij ♥