Tijdstip

Driehonderddertig krabbels vastgelegd.
Met evenzoveel titels voor vijftien jaar tijd.
Waarin strijd, stomverbaasd, haast, houvast.
Een afscheid en tegelijkertijd een nieuw begin.
Zinnen die zomaar, gevolgd door lief gebaar.
In verbinding met anderen, die er voor mij.
Die er al die jaren, steeds weer, dichterbij.

Een blij in mij, wat ik in schrijven vond.
Zo ontstond er vanuit moeilijk iets moois.
Iets wat eigenlijk niet echt te beschrijven is.
Woorden, die onder mijn vingers vandaan.
Stilte, stilstaan, als iedereen nog slaapt.

Dat wat ik voel, meemaak en me raakt.
Onder woorden gebracht, die aangereikt.
Als je terug kijkt heb ik het nooit zo bedacht.
Ze zijn er, zomaar, de zinnen die beginnen.
Ik luister alleen en vertaal, mijn verhaal.

Uiteindelijk kwam alles, allemaal goed.
Doet het iets waardoor ik dan verder kan.
Het krijgt gek genoeg een plek, een plaats.
Waar ik de laatste ben en zomaar kan zijn.
Dankbaar vooral, ongeacht het tijdstip.