Zevenenzeventig

Mijn mams heeft het voor elkaar.
Zevenenzeventig jaar, jarig, vandaag.
Ondanks alle uitdagingen, zo aangetikt.
Het allemaal doorstaan. ondergaan.
Vol bewondering kijk ik haar aan.

Juist omdat er ook jaren voorbij.
Waarin wij elkaar niet wilden zien.
Te lang misschien, als je terug kijkt.
Als je elkaar al jaren lang ontwijkt.
Er is een eerste stap voor nodig.

En tijd gooit overbodig overboord.
Het laat verstoord niet meer blijven.
Uit een verstijven, liefdevol luisteren.
Zelfs als dat alleen nog fluisteren is.
In kwetsbaar en onwerkelijk waar.

Het is nu niet meer voor te stellen.
In kunnen vertellen, voelen, vooruit.
Een mooi besluit, een ontdekkingsreis.
Ondanks eigenwijs, het zeker weten.
Een reis die we nu weer fijn samen.

Elkaar weer vinden, verbonden zijn.
Het kan soms in iets heel, heel kleins.
Iets fijns, iets wat je nagenoeg niet ziet.
Voelbaar daar, tijd voor en met elkaar.
In dankbaar, daar zit ’t soms, zomaar.