Zes & Zo

Onze kleinste boef hoeft nog maar één nachtje te slapen en dan issie zes!
Eindelijk is het zover, na wekenlang nachtjes aftellen komt zijn verjaardag dan toch dichtbij.
Als ik zes jaar terug in de tijd ga zie ik mezelf dolgelukkig zijn met het mannetje in mijn armen.
Het lijkt lang geleden en toch ook niet, het is vooral niet voor te stellen dat hij er ooit niet was.

Een mannetje met twee broers en een zusje, dol op voetbal, voetbal én op voetbal.
Zodra zijn ogen een bal in het vizier hebben beginnen zijn benen serieus te dribbelen.
Het is alsof de bal hem roept, schijnbewegingen, slidings op de straatstenen, een stiffie,
dribbelen, draaien, doelpunten hij is helemaal in zijn element als de bal aan zijn voeten ligt.
Zelfs zijn eerste tand wordt er niet gewoon uitgewiebeld maar eruit geschoten door zijn broer.
En de broekreparaties? Het zal niemand verbazen, hij staat met stip op nummer één!

Stoer maar ook gevoelig, hij is vaak degene die voorstelt om even naar Tante Ria te gaan.
Om de kaarsjes aan te steken en om te kijken of de ingezaaide vergeet-me-nietjes er al zijn.
Met een ‘wie er het eerste is!’ trekt hij een sprintje over de begraafplaats om even later tegen
me aan te kruipen met een “Mama, ik vind het nu echt niet meer leuk dat Tante Ria dood is”
Hij spreekt uit wat we op dat moment allemaal voelen…

Het verdriet van anderen raakt hem en er is maar weinig dat hem ontgaat.
Maar ook zijn eigen verdriet weet hij te vertellen en te vertalen. Nog altijd verliefd op
hetzelfde meisje is hij serieus verdrietig als ze hem volgens eigen zeggen heeft gedumpt.
Om vervolgens weer dolgelukkig te zijn als ze hem met kuspakkertje toch weer heeft gekust.

Een bijzonder mannetje, een mannetje dat ons laat zien waar het in het leven echt om gaat.
Door uit te spreken wat hij voelt, wat hij bedoelt zonder dat daar een maar aan te pas komt.
Ik kan niet anders dan trots zijn, trotser dan trots, trots dat ik zijn moeder mag zijn.

Nog één nachtje slapen lieverd en dan kun je het zeggen: “Ik ben zes! Zo!”