Twintig…

Twintig, tellen in tientallen, dat dat opeens kan.
Maar liefst twee weken te vroeg, daar ben je dan.
Het moment, zo onverwacht, midden in onze nacht.
Geboren om 5.07 onvoorstelbaar, jij, nog zo klein.
En wij, nog beduusd, wij mogen jouw ouders zijn.

Jij, zo klein, nog geen idee wat je teweeg brengt
bij iedereen die we bellen, vertellen dat je er bent.
Verrast, enthousiast, ze komen er allemaal gelijk aan.
Stilstaan, tranen van geluk, tijdens het tandenpoetsen.
Er stil van zijn als ze je voor ’t eerst zien, vast houden.
Niet meer los willen laten, tot wij het in de gaten.
Liefdevol, onze slaapkamer vol bewonderaars.

Bewonderaars die er nog altijd zijn en blijven.
Die met je meelopen op jouw pad, je voor gaan.
Als geen ander besef jij dat als echte familie-man.
Trots ben je, voor jou horen we allemaal bij elkaar.
Ook als personal trainer, ben je daar, waar ik ben.
Streng, wat ik ook zeg, ik kom er niet mee weg.
Je lacht me uit, grote grijns, er in getrapt, fijn.

Dat ik al twintig jaar jouw moeder ben, mag zijn.
Toen zo klein en nu zoveel koppen groter dan ik.
Getraind, gespierd en dat ik van alles in jou herken.
Behalve dat. maar wat maakt het me trots jou zo zien.
Zien hoe je een weg vindt om ergens te kunnen komen.
Hoe je dromen waar maakt en het gewoon gaat doen.
Zien hoe je voor jezelf en iedereen opkomt, er staat.
Door het vuur gaat, praat, als dat er voor nodig is.
Twintig jaar, nog beduusd en dat ik van je hou ♥