Onomkeerbaar

Waar de afgelopen week bestond uit niet weten en wachten,
slapeloze nachten, een wereld waar we nog niet eerder waren.
Bewaren we nu vooral de rust en trappen waar nodig op de rem.
Klem en vast aan een infuuspaal, is jouw behandeling gestart.
Opeens gaat het hard, bereiden ze je stapje voor stapje voor.

Door, terwijl dit niet te bevatten is en geen idee wat te gebeuren.
Er worden deuren geopend, hopend op, genezing, een reële kans.
We zijn in een emotionele achtbaan gestapt, kunnen er niet uit.

Jij kunt niet anders dan het ondergaan en ik blijf naast je staan.
Als het er op aan komt zijn we met elkaar, is de liefde voelbaar daar.
Humor behouden, jouw spullen worden in de FC Utrecht tas gestopt.
Opgekropt komt er voorzichtig uit, onwerkelijk, een weg gevonden.
Verbonden in verdriet, verdwaasd, uitgeraasd en luisteren naar.

Met elkaar, met om ons heen, iedereen, dichterbij dan ooit.
Het delen, doen, durven, dwars door alle gevoelslagen heen.
We bezien per dag, het mag, het kan, wij zijn nog bij vandaag.
Traag en trots zijn op, onze wereld in alles helemaal op zijn kop.
Ondertussen trek ik het laatste kaartje uit de parkeerautomaat.
Het blijkt iedere dag weer een verassing waar mijn auto staat.
Je mag naar huis, ik neem je mee, we zijn weer compleet ♥