Gemismomenten…

Gezinsgezelligheid, spelletjesstrijd en alle tijd.
Samen, met elkaar, daar waar ik wil zijn daar ben ik.
Met het alleenrecht op mijn Man, Mannetjes & Meisje,
doen we gezinsgezellig genieten in gezelschap van Zon.

Het maakt mij een meer dan gelukkig mens, toch heb ik nog één wens.
En misschien ga ik in deze wel stomstomstom opnieuw voorbij mijn grens.
Maar heel eerlijk, het doet er voor mij niet meer toe, ik ben het wachten moe.
Ik weet bovendien allang dat ik mijn grens inmiddels helemaal zelf kan bewaken.

Op bijna alle dagen zijn er momenten dat ik me blijf afvragen hoe het mis kon gaan.
Zelfs zover dat we serieus niets maar dan ook niets meer wilden weten van elkaars bestaan.
Mijn gedachten gaan naar hoe het is en krijgen nu steeds vaker gezelschap van groot gemis.
Ze zijn bovendien bang, dat het straks misschien te laat en voor altijd zo is. Zo zal zijn.
En per saldo is dat waar het over gaat dan ineens totaal onbelangrijk en klein.

Opendeurdromend zet ik hier, met de deur op een kier, de deur nu helemaal open.
Want ik weet dat ik, wat er ook gebeurd, altijd blijf hopen, dat ik altijd zal blijven dromen.
Van een opnieuw samen komen, van uitgesproken, einde ondergedoken, wel in contact.
Met jou in mijn gedachten weet ik dat ik altijd, echt altijd, op jou zal blijven wachten ♡